04. "Cholernie cię lubię."

            - Cześć Młoda! – gwałtownie podniosłam głowę, słysząc głos Dylana. Wszedł uśmiechnięty do klasy, sprawiając, że kilka dziewczyn z mojej grupy westchnęło przeciągle, co było tak żałosne, że aż śmieszne.

- Co ty tu robisz? – zmarszczyłam brwi, kiedy przyciągnął do siebie jedno z krzeseł i usiadł obok mnie.

- Bohen poprosił mnie o zaprezentowanie wam improwizowanego monologu, który dzisiaj będziecie przerabiać…No wiesz, jestem najlepszy – uśmiechnął się szeroko, a ja przewróciłam oczami.

- Cześć, Dylan – odezwała się nagle jakaś ciemnowłosa dziewczyna, której imienia nadal nie pamiętałam…Angela? Anna?

- Cześć, Alice.

            Och. Byłam blisko. Szczęśliwa z odpowiedzi dziewczyna wyglądała jakby gwiazdka przyszła wcześniej.

- Jak to możliwe, żebyś znał ludzi z mojej grupy, skoro nawet ja ich nie znam? – mruknęłam. Chłopak zaśmiał się i wzruszył ramionami.

- Kochają mnie.

            Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale do klasy wszedł Bohen, więc wszystkie rozmowy się urwały.

- Witam państwa na kolejnych zajęciach – mężczyzna uśmiechnął się szeroko, dokładnie w swoim stylu, złośliwie i przemądrzale. – Dzisiaj zajmiemy się monologiem improwizowanym…- przez kolejne kilka minut wyjaśniał pojęcie, ale ja nie mogłam się skupić, bo Dylan bawił się moimi włosami i opowiadał szeptem głupie dowcipy. Czułam na sobie spojrzenia wszystkich dziewczyn z grupy, które paliły mnie w kark.

- Zaprosiłem przedstawiciela trzeciego roku, Dylana O’Brien, którego zapewne znacie, by zademonstrował wam jak powinno to wyglądać – Bohen wskazał ręką na siedzącego obok mnie chłopaka, a ten wstał i ukłonił się.

- Gadaj ile mu zapłaciłeś…- szepnęłam do przyjaciela, ale ten tylko zaśmiał się cicho i posyłając mi powietrznego buziaka wyszedł na środek sali.

            Był dobry. Bardzo dobry. Wpatrywałam się w niego jak zaczarowana, podobnie jak reszta studentów niezależnie od płci. Wierzcie mi, to już nie był Dylan, ale zmęczony życiem nastolatek, chcący popełnić samobójstwo. Całkowicie zatracił się w swojej roli.

- I mam dość. Tego wszystkiego. Świata, społeczeństwa…Ciebie! – przy ostatnim słowie spojrzał prosto na mnie, a w jego oczach błysnęło rozbawienie, jednak bardzo szybko powrócił do swojej roli.

            Kiedy skończył, razem ze wszystkimi biłam brawo, a Bohen wyszedł na scenę i objął go ramieniem.

- Właśnie tak to się robi! – zawołał i poklepał O’Briena po ramieniu. – Dobra robota.

            Nadal nie pojmowałam jak to możliwe by wszyscy tak uwielbiali Dylana. Bohen nienawidził wszystkiego i wszystkich, a mojemu przyjacielowi najchętniej postawił by pomnik. Prychnęłam cicho. Musiałam go o to zapytać…

- To kto teraz? – zapytał nauczyciel zwracając się w naszą stronę. Kilka osób się zgłosiło, ale mężczyzna ich zignorował i z bezczelnym uśmiechem wbił wzrok we mnie.

- Gwiazdo? Zapraszam.

- Co za niespodzianka – syknęła jakaś dziewczyna siedząca za mną, a ja mimowolnie poczułam się okropnie. Narzekałam, że Dylan jest faworyzowany, ale chyba ta sama sytuacja dotyczyła mnie. Bohen traktował mnie zupełnie na innych zasadach niż pozostałych. Wzięłam głęboki oddech.

- Nie.

            Zapadła niezręczna cisza, a spojrzenia wszystkich utkwione były w mojej osobie.

- Nie? – nauczyciel uniósł do góry jedną brew.

- Nie – mój głos zabrzmiał mocno i stanowczo, czyli zupełnie nie tak jak ja się czułam.

- A wyjaśnisz może dlaczego nie? – mężczyzna starał się pozostać spokojny, ale jego zirytowanie było doskonale słyszalne.

- Jest nas w grupie dwadzieścia osób, a ty zawsze bierzesz mnie. Inni też powinni dostać szansę.

            Parę osób głośno wciągnęło powietrze. Zerknęłam na Dylana, który chyba jedyny wyglądał na wyluzowanego i uśmiechał się szeroko.

- To nie jest ośrodek pomocy społecznej! – syknął Bohen, a ja wzruszyłam ramionami. Mimo, że w środku cała się trzęsłam, udało mi się sprawić wrażenie spokojnej.

- Inni też powinni dostać szansę – powtórzyłam jeszcze dobitniej niż poprzednio.

- Jeśli chcesz zostać aktorką musisz nauczyć się, że w tym zawodzie każdy martwi się o siebie – warknął. - Nie możesz oglądać się za innymi, jasne? Masz być najlepsza i skupiona na sobie, bo inaczej do niczego nie dojdziesz. Myślałem, że skoro dostałaś się do NYADY to jesteś na to gotowa!

- Na stracenie własnej osobowości i stanie się wyrachowaną suką? – dziewczyna siedząca obok zasłoniła usta dłonią w wyrazie przerażenia. - Nie. Nie jestem i nigdy nie będę. Zrobię karierę na własnych zasadach!

- Nie zrobisz! – krzyknął Bohen, a w jego oczach pojawiła się wściekłość i to nie był przyjemny widok. – W tym interesie do celu dochodzi się po trupach! Widząc cię na egzaminie, oznajmiającą wszystkim, że jesteś „największą gwiazdą” myślałem, że masz ikrę. Ale nie. Jesteś słaba. I jeśli to się nie zmieni…Zostaniesz nikim. Dopóki nie przemyślisz sobie czy naprawdę ci zależy możesz nie pokazywać się na moich zajęciach.

            Otworzyłam usta, ale nie wydostał się z nich żaden dźwięk. Wpatrywałam się w nauczyciela, czując jak wzbiera się we mnie irytacja.

- Jestem kim jestem i nie zamierzam się zmieniać bo tobie coś nie pasuje.

- Jesteś słodka, urocza i niewinna. Ale takie osoby nie zostają gwiazdami. Takie osoby gówno znaczą.

            Au. To zabolało. Zacisnęłam usta w wąską linię, czując jak do oczu napływają łzy. Ktoś objął mnie ramieniem i nie musiałam patrzeć by wiedzieć, że to Dylan, który niewiadomo kiedy stanął obok mnie.

- A ty niby co znaczysz, Bohen? Jesteś nauczycielem na głupiej uczelni. Twoim jedynym hobby jest dręczenie uczniów i mówienie im, że nic nie osiągną, tak samo jak ty – wiedziałam, że się rozkręca, więc położyłam dłoń na jego klatce piersiowej, żeby go powstrzymać. Wystarczyło już, że ja miałam przejebane. Nie chciałam ciągnąć go ze sobą na dno, ale jemu to widać nie przeszkadzało. – Jade jest idealna taka, jaka jest i jeśli jeszcze raz usłyszę, że karzesz jej się zmienić, to zapomnę, że jesteś nauczycielem.

            Bohen zmrużył oczy i wpatrywał się w naszą dwójkę, prawdopodobnie planując w głowie jakieś bolesne tortury.

- Nic mi nie zrobisz, O’Brien.

- Niby czemu? – chłopak wzruszył ramionami. Jego ton był lekki, jakby mówił o pogodzie. – Już mnie nie uczysz. Nie mam nic do stracenia.

            Chwyciłam torbę, leżącą przy krześle.

- Wydaje mi się, że lepiej będzie jak pójdziemy – pociągnęłam Dylana za ramię, co było ciężkim wyzwaniem. Nie dość, że był ode mnie sporo wyższy to jeszcze nie miał żadnego zamiaru ruszyć się z miejsca, chcąc widocznie kontynuować rozmowę z Bohenem. – Proszę – szepnęłam i dopiero wtedy zwrócił na mnie uwagę. Musiał zobaczyć coś w moich oczach, bo rozluźnił się i uspokoił, po czym skinął głową i odwrócił się w kierunku drzwi. Pobiegłam za nim, oczywiście nie mogąc odpuścić sobie teatralnego trzaśnięcia, kiedy wychodziłam z klasy.

- Dylan! – dogoniłam go dopiero przed uczelnią, kiedy wyładowywał złość na ławce.

- Jaki z niego kretyn – warknął i kopnął w przedmiot jeszcze mocniej niż przed chwilą. – Stary kretyn, który myśli, że jest ważny.

            Objęłam go od tyłu, przykładając policzek do jego umięśnionych pleców.

- Uspokój się…- westchnęłam. Miał przyśpieszony oddech i był cały spięty.

- Przepraszam…Po prostu mnie wkurwił…- westchnął i odwrócił się przodem do mnie. – Z tobą wszystko okej?

            Nie było okej. Słowa Bohena mnie zabolały. No i nie wiedziałam jak teraz będzie wyglądać sprawa mojego uczęszczania na jego zajęcia.

- Okej – uśmiechnęłam się. Chłopak posłał mi powątpiewające spojrzenie.

- Nie jest okej. Przecież widzę – mruknął. – Chodź, stawiam kawę – pociągnął mnie za rękę na drugą stronę ulicy. Szliśmy w ciszy, zaaferowani własnymi myślami. –Nie wiedziałem, że masz buntowniczą stronę, Młoda – w końcu przerwał milczenie i szturchnął mnie łokciem,  na co przewróciłam oczami.

- Nie wiedziałam, że uważasz, że jestem idealna – spojrzałam mu prosto w oczy, kiedy otworzył przede mną drzwi do kawiarni. To było coś co męczyło mnie od wyjścia z klasy. Słowa O’Briena zrobiły na mnie…wrażenie. Rozlały ciepło po całym moim ciele. Nigdy nie usłyszałam czegoś tak miłego i…nie wiedziałam co z tym zrobić. Nie miałam pojęcia w jakim kontekście chłopak to powiedział i chciałam jak najszybciej wyjaśnić całą sytuację.

            Wzruszył ramionami.

- Nikt nie ma prawa obrażać moich przyjaciół.

            Aha. Czyli przyjaciele. Czysta sytuacja.

            Zamówiliśmy dwie kawy i usiedliśmy przy stoliku przy oknie.

- Dziękuję. Za to, że się za mną wstawiłeś – upiłam łyk napoju, który nieprzyjemnie oparzył mój język.

- Zawsze do usług – z zadowoleniem obserwowałam jak powracał do swojej codziennej, wyluzowanej osobowości. – Nieźle mu dowaliliśmy, co?

- Tak, całkiem dobry z nas duet anarchistów – pokazałam mu język. Dylan w teatralnym geście przyłożył dłonie do serca.

- Ty i ja przeciwko światu, Młoda…

            Spędziliśmy pół godziny rozmawiając się i śmiejąc. Wstąpiliśmy jeszcze do marketu po zakupy i wolnym krokiem ruszyliśmy w stronę domu.

- Ale wiesz, że on miał trochę racji? – mruknął cicho Dylan, obserwując mnie uważnie, pewnie obawiając się mojej reakcji. – W tym świecie trzeba być twardym.

- Wiem – westchnęłam. – Po prostu…Wszyscy z grupy mnie nienawidzą. Chciałam żeby mnie polubili…tak wiem. Głupie.

-Owszem, głupie – Dylan nie miał zamiaru mnie pocieszać. – Pierdol ich. Są tylko zazdrośni, nie ma co się przejmować. Spotkasz jeszcze wielu takich ludzi.

- Ja tak nie potrafię. Nie umiem powiedzieć „Uh, oni mnie nienawidzą to ja ich też”. Skłamałabym, gdybym to zrobiła.

- Chcesz, żeby wszyscy cię lubili, ale ważne jest to, żeby lubili cię ci, na których ci zależy. Cała reszta to tylko statyści.

            Z trudem dowlekliśmy się do mieszkania i niemal natychmiast zostaliśmy zaatakowani przez Crystal, która rzuciła nam się na szyję.

- Jak dobrze, że już jesteście!

            Wymieniliśmy zaniepokojone spojrzenia.

- Reed, cieszę się, że się cieszysz, ale…O co chodzi?

- Jest chora – przed nami pojawił się Daniel, który wyglądał na bardzo zmęczonego. Crystal zrobiła obrażoną minę.

- Czuję się świetnie, a jemu…- podeszła do Sharmana i wbiła palec wskazujący w jego klatkę piersiową. – Jemu włączył się tryb „opiekunka”.

- Martwię się o ciebie – westchnął chłopak.

- Niepotrzebnie – jakby na złość dostała ataku kaszlu. – To o niczym nie świadczy – wychrypiała.

            Wymieniliśmy spojrzenia, a Dylan poklepał Sharmana po plecach w wyrazie współczucia i podziwu dla jego cierpliwości.

- Idziesz do łóżka. A ja zaraz przyniosę ci gorącą herbatę i jakieś leki na przeziębienie. Skoczę tylko do apteki – Daniel chwycił kurtkę, a na szyi zawiesił sobie szalik w granatowo szare paski. Odwrócił się w moją stronę z błagalnym spojrzeniem. – Dopilnuj, żeby się położyła.

            Jęknęłam, kiwając głową, a Crystal skrzywiła się uroczo i skrzyżowała ręce na piersi.

- Nie traktujcie mnie jak dziecko!

            Chłopak podszedł do Reed i pocałował ją w czoło, co było strasznie słodkie, a Dylan i ja nie mogliśmy powstrzymać zadowolonych uśmiechów.

- No dobra, kochanie. Do łóżka – objęłam przyjaciółkę ramieniem.

- Och, doceniam twoją propozycję, ale przykro mi, stuprocentowo wolę facetów – mruknęła dziewczyna, posyłając mi nieprzyjemne spojrzenie. – Mi naprawdę nic nie jest. Sharman przesadza i tyle.

- Przesadza czy nie, chciałabym, żeby ktoś tak się o mnie troszczył, wiesz? – szturchnęłam ją łokciem w żebra. – Doceń jego opiekę. Mógłby robić tyle różnych rzeczy, a on martwi się o ciebie…

- Nie prosiłam go o to – zmarszczyła brwi i wyciągnęła z szafy za dużą koszulkę która prawdopodobnie miała robić za jej piżamę.

- Tym bardziej – usiadłam na ogromnym fotelu w rogu pokoju.

            Przez chwilę rozmawiałyśmy na codzienne tematy. Opowiedziałam jej o dzisiejszej kłótni z Bohenem i zgodnie stwierdziłyśmy, że jest palantem. Obmyśliłyśmy stroje na imprezę, która miała się odbyć w przyszłym tygodniu i akurat kiedy rozstrzygałyśmy dylemat między czarnymi botkami, a granatowymi szpilkami, do pokoju wszedł Daniel. W rękach trzymał tacę z herbatą, lekarstwami i obiadem, czyli chińskim żarciem.

- Dzięki, Jade – uśmiechnął się do mnie z wdzięcznością. – Mi nigdy nie udało by się zaciągnąć jej do łóżka.

            Rozbawiona jego słowami uniosłam jedną brew do góry, co sprawiło, że zaśmiał się cicho łapiąc dwuznaczność swojej wypowiedzi.

- Nie ma sprawy. Ale musisz nauczyć się radzić sobie sam w tej kwestii – mrugnęłam do niego, a on przewrócił oczami. Już prawie zamknęłam drzwi, ale postanowiłam zostawić wąską szparę i obserwować co dzieje się w pokoju.

            Ta para była dla siebie stworzona. Jedną z moich ukochanych książek był „Wielki Gatsby”, więc patrząc na Sharmana i Reed, na myśl natychmiast przychodził mi cytat z tego utworu: „(…) patrzył na nią takim wzrokiem, jaki każda młoda dziewczyna chciałaby kiedyś poczuć na sobie”. Nie mogąc powstrzymać zadowolenia, obserwowałam jak chłopak podszedł do łóżka dziewczyny i ukucnął, by ich twarze znalazły się na tym samym poziomie. Przez chwilę coś do niej mówił, jednak tak cicho, że nie byłam w stanie zrozumieć ani słowa. Uroczym gestem odgarnął zabłąkany kosmyk ciemnych włosów z twarzy Crystal i założył za jej ucho.

- Jaka ona jest ślepa…- usłyszałam głos za sobą, więc natychmiast podskoczyłam, łapiąc się za serce.

- Nigdy więcej tak nie rób! – syknęłam do Poseya, ale ten tylko uśmiechnął się i wzruszył ramionami. – Czy ty lub Dylan nie próbowaliście z nią…no nie wiem…rozmawiać?

- Jesteśmy facetami. Nie wtrącamy się w nie swoje sprawy.

- No jasne. Prawie uwierzyłam – pokazałam mu język. Przez chwilę obserwowaliśmy jeszcze parę przyjaciół, aż w końcu postanowiliśmy zostawić ich samych. Posey zaciągnął mnie na kanapę i zmusił do oglądania „Indiany Jonesa”, choć nie broniłam się za bardzo. Uwielbiałam ten film i kojarzył mi się z tatą, po którym odziedziczyłam miłość do przygodowych filmów.

- I co? – nagle odezwał się Tyler, tym samym odwracając moją uwagę od ekranu telewizora. Podniosłam spojrzenie, zatrzymując je na uśmiechniętym Danielu.

- Zasnęła – czułość w jego głosie była niemal namacalna. Rozejrzał się dookoła, jakby kogoś szukając. – A O’Brien gdzie?

- Poszedł do baru…stwierdził, że musi odreagować dzisiejszy dzień. Jeśli wiecie o co mi chodzi – mruknął Posey, a ja poczułam nieprzyjemny ucisk w żołądku. Nawet nie widziałam, że wyszedł…

- Co oglądacie?

            Oparłam głowę na ramieniu Tylera i wlepiłam wzrok w telewizor. Daniel przyniósł nam resztę chińszczyzny i resztę wieczoru spędziliśmy w towarzystwie Harrisona Forda.

            Tydzień później wszyscy mieliśmy dość zarówno Crystal jak i Sharmana. Chłopak zamęczał nas swoją opiekuńczością w stosunku do dziewczyny, a ona swoimi jękami z cyku „jestem już zdrowa”.

- Bardzo chciałbym usłyszeć twoje jęki, Młoda, najlepiej takie, których ja byłym powodem, ale jeśli Reed znowu zacznie miauczeć, to ja się wyprowadzam – mruknął Dylan, po czym dostał ode mnie z poduszki w głowę.

            Na całe szczęście Crystal naprawdę wyglądała już dobrze i nawet Daniel dał się namówić, by mogła iść z nami na imprezę, o której rozmawiałyśmy już od kilku tygodni.

            Oczywiście, niemal codziennie wychodziliśmy na miasto i bawiliśmy się w klubach, jednak tą imprezę organizował przewodniczący rady studenckiej, w swoim ogromnym mieszkaniu na Manhattanie i miała się pojawić cała NYADA.

            Crystal podekscytowana skakała po całym pokoju. To było coroczne przyjęcie, więc Reed była na poprzednim i według niej wpisywało się na listę „Pięciu najlepszych w życiu”.

- Nie mogę się doczekać! – westchnęła przykładając do siebie kolejną sukienkę. Przestałam liczyć po trzynastej. Mimo, że rozmyślała nad swoim strojem odkąd dowiedziała się o terminie imprezy, nadal nie była zdecydowana.

- Ja nie mogę doczekać się, aż w końcu wybierzesz – przewróciłam oczami, które kilka minut wcześniej ozdobiłam idealnym smokey eyes – I tak będziesz wyglądać zabójczo.

            W końcu stwierdziła, że założy obcisłą, ciemnoniebieską sukienkę do połowy uda, która odsłaniała całe jej plecy. Długie nogi podkreśliła żółtymi szpilkami, które idealnie kontrastowały z kolorem stroju. Makijaż ograniczyła do kresek na powiekach i krwistoczerwonej szminki.

            Oczywiście nie byłaby sobą, gdyby dla mnie również nie wybrała stroju. Poszło jej to o wiele sprawniej niż we własnym przypadku, bo kiedy tylko zobaczyła sukienkę wiszącą w mojej szafie, stwierdziła, że to właśnie ta. Ubranie było prezentem od moich przyjaciółek z Londynu i bardziej żartem niż czymś, co faktycznie mogłabym założyć. Ani razu nie miałam jej na sobie, ale Crystal nie dała mi wyboru. Była o wiele krótsza niż kreacja mojej przyjaciółki, sięgała zaledwie odrobinę za pośladki. Nachylanie się w niej było okropnie niebezpieczne. Idealnie przylegała do ciała, podkreślając je w odpowiednich miejscach, a w tali miała wycięcia, eksponujące ciało. Czułam się naga i zdecydowanie swobodniej byłoby mi w krótkim kombinezonie, który planowałam założyć, jednak w słowniku Reed nie istniało takie słowo jak „sprzeciw”.  Na nogi wciągnęłam czarne, bardzo wysokie szpilki, które pożyczyła mi dziewczyna.

- Jeju…Młoda – zmierzyła mnie od góry do dołu i zagwizdała z podziwem. – Wszyscy padną jak cię zobaczą! Chodź! – chwyciła mnie za rękę. – Zrobimy wielkie wejście!

            Zawołała do chłopaków by ustawili się w salonie i z impetem otworzyła drzwi swojej sypialni. Pociągnęła mnie w stronę dużego pokoju i nawet nie dała czasu na ucieczkę.

- Uwaga, uwaga…Najseksowniejsze dziewczyny imprezy pojawią się na waszych oczach za trzy, dwa, jeden…- Crystal od początku świetnie się bawiła. Ja zaczęłam dopiero na widok zaskoczonych min naszych współlokatorów.

            Ich oczy powiększyły się o jakieś dwa razy, a usta otworzyły w wyrazie zdziwienia i szoku. Daniel zmierzył wzrokiem mnie, a następnie Crystal i w tej samej sekundzie widziałam, że jest po nim.  Tyler wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, ale nie mógł zebrać myśli, a Dylan…Dylan zmarszczył brwi i wyglądał na wkurzonego.

- Wyglądacie niesamowicie – w końcu Poseyowi udało się wydobyć głos. Posłałam mu ciepły uśmiech i założyłam skórzaną ramoneskę, która sprawiła, że poczułam się mniej nago. Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiałam się stroić i pokazywać swoje atuty. Nie miałam niskiej samooceny, ani kompleksów na punkcie własnego ciała. Ale ta sukienka naprawdę była odważna.

            Wyszliśmy z mieszkania i złapaliśmy dwie taksówki, które miały nas zawieźć na Manhattan.

- Pojadę z Crystal i Danielem – szepnął do mnie Posey. – Sharman kompletnie stracił głowę – przewrócił oczami, rozbawiony zachowaniem przyjaciela.  Ja i Dylan wsiedliśmy do drugiego samochodu i przez pół drogi chłopak ani razu się nie odezwał.

- Jesteś na mnie o coś zły? – zapytałam w końcu, przerywając ciszę.

- Nie, coś ty…nie mam o co – westchnął.

- Nie podoba ci się jak wyglądam?

            Odwrócił głowę w moją stronę i zmierzył spojrzeniem każdy centymetr kwadratowy mojego ciała. Zaczął od głębokiego wpatrywania się w moje oczy, a następnie zjechał na bardzo odsłonięte nogi i…cóż, już nie wrócił do oczu.

- No coś ty. Wyglądasz tak, że mógłbym cię wziąć tutaj i teraz.

            Doszedł do mnie słaby zapach alkoholu i zorientowałam się, że chłopak już zaczął imprezę. Nie byłam zdziwiona. Crystal także podzieliła się ze mną zawartością swojego prywatnego barku.

- No to o co chodzi? – przerzuciłam włosy na plecy, dokładnie tak jak nauczyła mnie Monica, starsza siostra mojej starej przyjaciółki Blair, nonszalancko, ale wytwornie. To dzięki niej poznałam wszystkie triki, jakie powinna znać kobieta.

- Bo każdy inny facet, również będzie chciał to zrobić – uśmiechnął się lekko Dylan, unosząc do góry jeden kącik ust.

- Jesteś zazdrosny?

            Nie doczekałam się odpowiedzi, bo na szczęście dla Dylana, dojechaliśmy na miejsce. Nasi przyjaciele czekali przed wejściem, abyśmy razem mogli wkroczyć w ten chaos.

            Powiem jedno: NYADA wiedziała jak się bawić.

- Nie wiem jak ty, ale ja widzę tu paru przystojniaków i któryś z nich dzisiaj będzie mój – mimo, że Crystal stała tuż obok mnie, musiała krzyczeć, abym mogła ją usłyszeć. Byłam jednak zadowolona z głośnej muzyki, bo dzięki temu Daniel nie zrozumiał co powiedziała Reed.

            Przeszliśmy się po mieszkaniu, które było już zapchane studentami naszej uczelni. Na kanapie siedziała Holland z Maxem, więc przywitaliśmy i dosiedliśmy się do nich. Chłopcy zniknęli na chwilę, po to by pojawić się pięć minut później z zapasem alkoholu dla całej naszej grupy.

            Zrobiliśmy kilka kolejek shotów i wypiłam jakiegoś mocnego, słodkiego drinka, którego przygotował mi Posey, aż w końcu Holland pociągnęła mnie za rękę i wylądowałyśmy na prowizorycznym parkiecie na środku pokoju. Poruszałam biodrami w rytm muzyki, czując jak alkohol przejmuje kontrolę nad moim ciałem. Rudowłosa przysunęła się bliżej mnie na co paru stojących niedaleko chłopaków zagwizdało z uciechą.

- Gardner! – ktoś objął mnie od tyłu i kiedy się obróciłam zobaczyłam nieźle już zalaną Jamie. – Wyglądasz zajebiście!

            Ona też wyglądała dobrze, choć zapewne kilka godzin temu jeszcze lepiej. Teraz jej makijaż się rozmazał, a włosy odstawały na wszystkie strony.

- Super impreza – pocałowała mnie w policzek. – Idziemy się napić!

            Mogłam jej powiedzieć, że powinna przystopować, ale sama nie kontrolowałam już swoich decyzji. Chłopak obsługujący alkohole był bardzo sympatyczny i chętnie nam polewał, aż w końcu Cote miała problem, żeby ustać na nogach.

- Gdzie jest Josh? – zawołam do dziewczyny, a ona wzruszyła ramionami. Przysiedli się do nas jacyś trzecioroczniacy i poczęstowali skrętem. Paliłam już kilka razy na szkolnych imprezach, więc wzięłam używkę i zaciągnęłam się mocno. Jeden z chłopaków, którego imienia nie zapamiętałam, położył rękę na moim udzie i zaczął przesuwać ją w górę, jednocześnie zbliżając swoje usta do moich. Poczułam jednak nagłe szarpnięcie w tył i zobaczyłam, że za mną stoi Dylan.

- Co ty kurwa robisz? – warknął, mierząc chłopaka niechętnym spojrzeniem. Zarzuciłam mu ręce na szyję i wtuliłam się w jego umięśnioną klatkę piersiową. Pachniał wódką, papierosami i jakimś innym męskim zapachem.

- Bawię się, nie widać? – uśmiechnęłam się szeroko, wplątując dłonie w jego ciemne włosy.

- Chyba nawet za dobrze – uniósł brew do góry, co było cholernie seksowne i nabrałam strasznej ochoty, żeby go pocałować.

- Pomożesz mi z Cote? – wskazałam ręką na Jamie, która słaniała się na nogach. Chłopak skinął głową i chwycił ją w talii, a mnie kazał iść za sobą. Zanieśliśmy dziewczynę do jednej z wielu sypialni i przykryliśmy kocem. Zapowiadał się ogromny kac.

            Ponownie znaleźliśmy się w salonie pełnym bawiących się studentów.

- Chcesz się jeszcze napić? – zapytał O’Brien, a ja wzruszyłam ramionami. I tak wiedziałam, że następnego dnia będę umierać. Nalał każdemu z nas trzy kieliszki i równocześnie je wyzerowaliśmy. Dosiadł się do nas jakiś znajomy chłopaka z roku i zaproponował kokę. Ja nie wzięłam, ale Dylan wciągnął kreskę.

- Zatańcz ze mną! – zawołałam, chwytając go za rękę. Pociągnęłam na środek pokoju i położyłam jego duże dłonie na swoich biodrach. Przysunął się na tyle blisko na ile mógł i wspólnie poruszaliśmy się w rytm muzyki. Usta chłopaka dotknęły mojej szyi i po chwili poczułam, że robi mi malinkę.

- Zostaw – jęknęłam, ale on tylko uśmiechnął się uroczo, patrząc prosto w moje oczy.

- Teraz jesteś moja i nikt się do ciebie nie zbliży.

            Powoli całował miejsce od znaku do linii szczęki. Kiedy doszedł do kącika ust, nie mogąc już dłużej czekać, wpiłam się zachłannie w jego wargi i…O mój Boże, nigdy nikt mnie tak nie całował. Wplotłam dłonie w jego włosy, przyciągając go jeszcze bliżej. Jego ręce badały moje ciało i było to tak przyjemne, że jęknęłam, co tylko dodatkowo go pobudziło. Całowaliśmy się jeszcze przez chwilę, aż w końcu całkowicie oszołomiona oderwałam się od Dylana i spojrzałam prosto w jego głębokie, brązowe, naćpane oczy.

- Idziemy do pokoju? – nachylił się i wypowiedział te słowa prosto do mojego ucha, delikatnie je przygryzając. Chciałam mu odpowiedzieć, ale zobaczyłam zbliżającego się w naszym kierunku Poseya.

- Jade! – przytulił mnie mocno. - Holland jest w łazience!

            Przeprosiłam ich i poszłam w stronę wskazanego pomieszczenia, gdzie Roden nachylała się nad toaletą. Obok niej siedziała Crystal, trzymająca jej rude włosy. Mimowolnie przejrzałam się w lustrze i skrzywiłam na widok swojego odbicia. Wyglądałam tragicznie. Usiadłam obok przyjaciółek i zamknęłam oczy. Świat wirował, a ja nie czułam się pewnie stojąc na własnych nogach.

            W końcu Holland skończyła, więc doprowadziłyśmy swój wygląd do porządku i postanowiłyśmy znaleźć chłopaków. Siedzieli na tarasie, razem z kilkoma innymi studentami. Nie było już miejsca więc Dylan pociągnął mnie na swoje kolana i po chwili poczułam jak jego ręce wędrują po moich udach. Wypiłam jeszcze jednego drinka i po półgodzinie uznaliśmy, że możemy wracać do domu. Daniel zadzwonił po taksówki, do których z trudem się zapakowaliśmy. Stojąc pod domem, uznałam, że bolą mnie stopy, więc O’Brien wziął mnie na ręce i zaniósł aż do sypialni.

- Dziękuję – uśmiechnęłam się do niego szeroko, a on to odwzajemnił w ten swój własny, magiczny sposób. Przyciągnął mnie do siebie i objął mocno ramionami, opierając podbródek o czubek mojej głowy.

- Lubię cię, wiesz? Cholernie cię lubię.

            Położyłam się na łóżku, a on obok mnie, obejmując mnie na łyżeczkę i bardzo szybko zasnęliśmy.

            Z trudem otworzyłam oczy i zamrugałam kilka razy. Słońce wpadające przez okno całkiem mnie oślepiło. Chciałam się poruszyć, ale ktoś mocno mnie obejmował i zobaczyłam, że Dylan leżał obok mnie, na całe szczęście kompletnie ubrany, mrucząc coś przez sen. Delikatnie wysunęłam się z jego objęć, a następnie podeszłam do lustra wiszącego na ścianie. Nadal miałam na sobie sukienkę z poprzedniego wieczoru, a przez niezmyty makijaż przypominałam pandę. Nie to było jednak najgorsze. Na mojej szyi dumnie spoczywała malinka, o której wiedziałam, że nie da się niczym zakryć. Jęknęłam przeciągle, zastanawiając się kto mógł mi ją zrobić. Ostatnim co pamiętałam było picie z Jamie. Dalej jedynie ogromna czarna dziura.

        Zerknęłam na Dylana, który śpiąc wyglądał strasznie uroczo i słodko. Czy to możliwe by wczorajszego wieczoru coś między nami zaszło? Nie…To wykluczone.

            No przecież nie byłam aż tak pijana!

***

Tak jak obiecywałam: rozdział przed świętami.

Pierwszy pocałunek Jylan/Dyde! <złą odpowiedź skreślić>

Szkoda tylko, że tego nie pamiętają...

Życzeń wam jeszcze nie składam, bo mam nadzieję, że do środy uda mi się stworzyć jeszcze jeden rozdział, za który prawdopodobnie mnie znienawidzcie bo trochę namiesza...

PS Dziękuję za 2 tys. (prawie 3 tys) wyświetleń! 

Kocham was!

#ATWff