15. Co to jest?

            Wszyscy zamknęli się w swoich pokojach, Ryan zasnął na kanapie, zmęczony długą podróżą, a ja wymknęłam się na schody przeciwpożarowe. Musiałam zadzwonić do jedynej osoby, która mogła nie tyle co mi dobrze doradzić (na to nie liczyłam), ale chociaż wysłuchać i rozbawić. Jamie.

- Czego? – usłyszałam znudzony głos i mimowolnie wyobraziłam sobie jak siedzi na kanapie w akademiku Josha i wyżera jego zapasy z lodówki.

- Czerwony alarm – syknęłam do telefonu, pilnując się by nie mówić za głośno. Nie chciałam ryzykować, że usłyszy mnie Kelley, albo co gorsze...O'Brien.

- Co się stało?

- W skrócie: Dylan prawie mnie pocałował, a potem pojawił się Ryan. Opowiadałam ci o nim. Mój były. Pamiętasz?

            Przez chwilę wsłuchiwałam się w ciszę.

- O kurwa - nie mogłabym lepiej tego ująć. – Josh! Słyszałeś! Ten były Jade do niej przyjechał! No nie wiem po co. Ta, no dzisiaj...- słyszałam w tle głos gitarzysty i westchnęłam.

- Jamie...Ja nadal tu jestem.

- No tak, wybacz. I co?

- Nie mam pojęcia.

            Naprawdę nie miałam. Lubiłam Dylana. Ba! Nie mogłam przestać o nim myśleć. Spróbowałam przypomnieć sobie, jak czułam się kiedy powiedział mi, że rozstał się ze Spencer. To było czyste szczęście. Sądziłam, że teraz mogło coś wydarzyć się między nami. Ciekawe dlaczego z nią zerwał...A może to nie on? Może to ona zostawiła jego? Zmarszczyłam brwi. Tą sprawę trzeba było wyjaśnić.

            A Ryan...pojawił się znikąd. I musiałam przyznać, że stęskniłam się za nim. Cóż, nie mogłam tak po prostu zapomnieć o tym co nas kiedykolwiek łączyło, bo było tego za dużo. Ale...Nie mogłam również zignorować tych ostatnich miesięcy. Wydawałoby się, że przez tak krótki okres czasu nie zmieni się za wiele, ale nie. Nie byłam już tą samą osobą. Nie byłam Jade, która kochała Ryana i nie byłam tą, którą kochał on. Kiedy opowiadał o Anglii, czułam się jakby to było inne życie. Oddalone o lata świetlne i tysiące wymiarów od tego, gdzie byłam teraz.

            Oparłam czoło o zimną poręcz. Byłam rozpalona.

- Cote...Co ja mam teraz zrobić? – jęknęłam, a odpowiedział mi śmiech mojej przyjaciółki.

- Kanapkę. Może nie pomoże, ale chociaż będziesz miała kanapkę.

            Całą siłą woli powstrzymałam się od parsknięcia śmiechem.

- Dzięki. Na ciebie zawsze można liczyć.

- Oczywiście – odrzekła z godnością. – Wpadnę jutro do BitterSweet to pogadamy. Będę o dziesiątej.

            Następnego ranka wszyscy starali zachowywać się w miarę zwyczajnie i nawet Dylan odezwał się do Jade i Ryana. Ją poprosił o podanie dżemu, a jego o sok. W końcu dziewczyna musiała wyjść do pracy, wcześniej całując Kelly’ego w policzek i obiecując, że kiedy tylko wróci, weźmie go na wycieczkę po Nowym Jorku. Nie była pewna, czy to odpowiedzialne zostawiać Brytyjczyka samego ze swoimi współlokatorami, ale nie miała wyjścia. Ona musiała być w kawiarni, a Crystal miała tą swoją sesję zdjęciową.

            Nie mogła się spodziewać, że piętnaście minut po swoim wyjściu, na Brooklyn zawitają Adam z Joshem, a nawet Colton Haynes i razem z jej współlokatorami posadzą Ryana na kanapie, sami zajmując miejsce naprzeciwko niego.

            Chłopak poczuł się jak na przesłuchaniu w sprawie morderstwa, ale nic nie powiedział. Odważnie odwzajemniał surowe spojrzenia Amerykanów.

- Jakie masz intencje co do Jade? – zapytał Tyler, przyjmując pozycję lidera. Dylan zajmował miejsce po jego prawej, a Daniel lewej stronie. Pozostała trójka stała za nimi. Bardzo dramatycznie.

- Chcę ją odzyskać – powiedział pewnie, zauważając jak O’Brien zacisnął dłoń na oparciu siedzenia.

- Po pół roku? Dlaczego nie przyjechałeś wcześniej? – Sharman zmarszczył brwi i nachylił się w jego stronę. – Dlaczego teraz?

- Jej rodzice przez dłuższy czas nie chcieli dać mi waszego adresu. No i musiałem skończyć szkolenie. Jeśli przerwałbym je w trakcie, mógłbym się pożegnać z wszystkim na co pracowałem przez całą szkołę. Jade o tym wie. Podobnie jak ja wiedziałem, że zabiłaby mnie gdybym to zrobił i dla niej spieprzył sobie przyszłość – zaśmiał się cicho.

- Zostawiła ci kartkę papieru i wyjechała na drugi koniec oceanu, a ty po takim czasie nadal jej chcesz? – Josh wbijał w niego ostre spojrzenie, którego nauczył się od Jamie.

- Czy wy w ogóle ją poznaliście? – teraz to Ryan wydawał się być zaskoczony. – To nie jest dziewczyna, którą można sobie odpuścić. Po prostu nie. Ona jest...Jade Gardner.

            Posey i Dylan wymienili spojrzenia. Ten drugi nie wydawał się być przekonany, ale w oczach Tylera pojawiła się nić sympatii do byłego Młodej.

- Słuchajcie. Znam ją całe życie. Byłem przy niej zawsze. To ja przynosiłem jej lekcje, kiedy w trzeciej klasie zachorowała na ospę i nikt nie chciał jej odwiedzać. Byłem jej partnerem na wszystkich szkolnych imprezach. Kupiłem jej kota, którego zawsze chciała mieć. Nazwała go Polifem. A jej ulubiona lalka miała na imię Perpentua, chociaż żadne z nas wiedziało dlaczego. Odkąd skończyła pięć lat, nazywam ją Księżniczką, bo miała taką zachciankę –  w jego oczach widoczna była szczerość. Nie starał się zrobić na nich wrażenia, ani ukryć swoich prawdziwych powodów. Mówił to, co myślał. – Jest...jest tą jedyną.

            Wszyscy wbili spojrzenia w niezapowiedzianego gościa, ale Tyler zmusił się by kątem oka zerknąć na O’Briena. Z twarzy jego przyjaciela nie można było odczytać żadnych emocji.

- Cieszę się, że tak się o nią martwicie i opiekujecie się nią. Dobrze, że znalazła sobie takich dobrych przyjaciół. Jednak nie musicie więcej tego robić. To moje zadanie, zawsze było.

            Przesłuchanie nagle się skończyło, kiedy pewien brunet wyszedł z mieszkania, trzaskając drzwiami.

            Jamie wpadła do kawiarni spóźniona piętnaście minut, co nie zaskoczyło nikogo. Z westchnięciem opadła na krzesło przy barze i odgarnęła swoje ciemne włosy na plecy.

- Już jestem – zakomunikowała, a Lena parsknęła śmiechem.

- Zauważyłam – pokiwałam głową, podsuwając jej kubek zielonej herbaty. Niechętnie spojrzała na napój i warknęła. Jej trener na ostatnich zajęciach stwierdził, że przytyła. Od tego czasu zrezygnowała ze swoich ukochanych croissantów oraz kawy z trzema łyżeczkami cukru. Zrobiła się przez to strasznie nieznośna.  

- Opowiadaj – siorbnęła naparu, a moja współpracownica pokiwała głową, całkowicie zgadzając się z tancerką. Obie wbiły we mnie zaciekawione spojrzenie.

- Co mam mówić?

            Obie znały sytuację. Jamie wyjaśniłam całość we wczorajszym telefonie, a Lenie ubarwiłam opowieścią dzisiejsze czyszczenie ekspresu.

- Co teraz zrobisz? Co zrobi Dylan? No wiesz, nie jesteście parą...

            Byłam tego boleśnie świadoma. Wszystko byłoby łatwiejsze, gdybym już nie miała wyboru.

- Dziękuję – syknęłam w stronę Cote. – Nie wiedziałam.

- Daj spokój – machnęła ręką. – Pewnie będzie zazdrosny...Może się pobiją?

- Nie będzie żadnej bójki! Boże...- westchnęłam, mimowolnie zastanawiając się, kto by wygrał. Dylan był minimalnie wyższy, a jego mięśnie były jak pieprzone skały, jednak Ryanowi też nic nie brakowało. A na dodatek przeszedł profesjonalne, policyjne szkolenie...Spędzałam zdecydowanie za dużo czasu z Jamie.

- Pytanie czy chcesz być z Ryanem? – wtrąciła się Lena, wydając resztę starszej pani. – I czy jesteś pewna co do ciebie i Dylana.

            Nie znałam odpowiedzi na żaden z zarzutów. Zacisnęłam usta. To było za dużo jak na moją głowę.

- Prawdopodobnie spędzę trochę czasu z Ryanem...- wzruszyłam ramionami. – Oprowadzę go po mieście i nacieszę jego obecnością. A Dylan...cóż, możliwe, że sobie odpuści. Może przemyślał sytuację i doszedł do wniosku, że nie chce się angażować?

            I choć nie powiedziałam tego głośno, byłam całkowicie przerażona, że może to okazać się prawdą.

- Masz teraz większe problemy na głowie – Jamie poklepała mnie po ramieniu. – Pamiętaj, że za dwa dni twoja premiera, musisz stworzyć parę niesamowitych piosenek na waszą płytę, a do tego egzaminy...Kurczę, czy ci faceci nie mogli uzgodnić jakiegoś innego terminu? – zmarszczyła brwi. – Nieważne, odpoczniesz w LA!

            Posłałam jej zaskoczone spojrzenie, a jej musiało się coś przypomnieć, bo uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

- Zapomniałam ci powiedzieć! – uśmiechnęła się szeroko. – Ciocia Josha ma dom w Los Angeles i udostępniła go nam na ferie. Sama wyjeżdża na jakiś wyjebisty rejs po Hawajach...Będziemy się świetnie bawić!

            Crystal nie lubiła poważnych rozmów. Wolała kiedy problemy rozwiązywały się same, bez jej zbytniego udziału i konieczności zachowywania się jak odpowiedzialna dorosła. Jednak teraz musiała się z tym skonfrontować, więc szybko zapukała w drzwi, aby się nie rozmyślić. Usłyszała ciche „proszę” i wzdychając, przekroczyła próg pomieszczenia.

- Chyba musimy pogadać – wbiła nieśmiały wzrok w Sharmana, który na jej widok wyprostował się gwałtownie i zamknął laptopa. Dłonią wskazał jej łóżko, na którym o dziwo dało się usiąść.

- Co jest?

            Zaskoczył ją. Zachowywał się tak, jakby nic się nie stało. Jakby wcale nie wyznał jej miłości, a ona nie unikała go przez cały tydzień i...nawet kiedy o tym myślała, było jej niedobrze.

- Nigdy nie myślałam o tobie w ten sposób – wzruszyła ramionami, nie odrywając wzroku od brudnej podłogi. – To dla mnie całkowicie nowe i nie wiem co mam zrobić.

- Nie chciałem cię do niczego zmuszać – Daniel zdecydował się usiąść obok niej i chwycić ją za rękę. – I rozumiem, że to całkowicie nowa sytuacja...Ale czułaś coś podczas tego pocałunku?

            Kiwnięcie głową wystarczyło by na jego ustach pojawił się zadowolony uśmiech.

- No i widzisz...Nie będziemy się spieszyć, zobaczymy jak to będzie, a jak coś nie będzie nam pasować to...zostawimy to.

            Brzmiał tak dorośle i dojrzale. Był jej zupełnym przeciwieństwem. Zaśmiała się cicho, wtulając się w męskie ramiona. Miał być albo jej początkiem, albo końcem, wiedziała to. Delikatnie musnęła jego usta swoimi. Nie czuła się dziwnie, ale było to...coś całkowicie nowego.

- Ale zróbmy to totalnie, totalnie powoli...- zastrzegła, a chłopak natychmiast pokiwał głową. Był naprawdę przystojny i kochała go. Teraz musiała jedynie się w nim zakochać. Nagle przyszła jej do głowy myśl, która niebywale ją rozbawiła.

- Jak ja mogłam nie zauważyć, że się we mnie podkochujesz?!

            Ledwo mogłam się ruszać. Powoli odczuwałam skutki intensywnego życia, do którego zostałam zmuszona na studiach. Najpierw kawiarnia, do dwunastej, kiedy zmieniała mnie studentka z Browna. Potem zajęcia, dzisiaj na dodatek z Bohenem, który nadal uwielbiał mnie dręczyć, ale wierzyłam, że w ten sposób okazywał swoją sympatię. Następnie niemal trzygodzinna próba-prawie-generalna, pełna tańca, śpiewu i ponownie tańca. Moje mięśnie paliły żywym ogniem.

            Kiedy weszłam do mieszkania, pierwszym co rzuciło mi się w oczy, była trójka młodych mężczyzn grająca w jakieś wyścigi na x-boxie. Oczywiście nie zaskoczył mnie fakt, że Dylan nie dołączył do wspólnej zabawy i siedział na fotelu, z wzrokiem wbitym w ekran telefonu. Cieszyłam się, że Ryan zintegrował się z Poseyem i Danielem, jednak miałam ochotę się rozpłakać, gdy przypominałam sobie, że czeka mnie jeszcze wycieczka po Nowym Jorku.

- Hej, Księżniczko – jako pierwszy mnie zauważył. Moje przyjaciółki w Anglii często żartowały, że Kelley ma wbudowany radar „Jade”: zawsze wiedział gdzie jestem. – Ciężki dzień?

- Trochę – kiwnęłam głową, ale wymusiłam uśmiech. – To nic. Przebiorę się tylko i lecimy na wycieczkę po mieście.

            Jednak chłopak stanowczo pokręcił głową i podszedł bliżej, całując mnie w czoło. Kątem oka zauważyłam zirytowane spojrzenie O’Briena. Westchnęłam.

- Nigdzie nie idziemy. Zostanę na trochę, więc wycieczka nam nie ucieknie. A ty musisz odpocząć – Brytyjczyk był jak zwykle opiekuńczy i troskliwy, w ten spokojny, opanowany sposób. Dylan zapewnie siłą zaciągnąłby mnie do sypialni i kazał leżeć pod groźbą przywiązania do łóżka. A następnie dorzuciłby jakiś perwersyjny komentarz.

            Chyba naprawdę musiałam odpocząć...

- Zdrzemnij się, a ja skoczę do sklepu po Marshmallows i lody kokosowe – mrugnął do mnie. Zawołał coś do chłopaków, co wiązało się z grą i skopaniem ich tyłków, ale ja skupiałam się tylko na O’Brienie. Wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa. W końcu mój były wyszedł, a ja skierowałam się do sypialni. Wiedziałam jednak, że nie będę cieszyła się samotnością długo i starannie odliczałam sekundy. Po siedemnastu, materac ugiął się, ktoś położył się obok mnie, a ja poczułam znajomy zapach. Otworzyłam oczy i odwróciłam głowę tak, by moje tęczówki spotkały się z jego, jednak nadal leżeliśmy na wznak, by nasze ramiona się dotykały.

- Nie mówiłaś, że miałaś kota – westchnął, całkowicie zbijając mnie z pantałyku. Co? – Ani, że chorowałaś na ospę. I jak mogłaś nazwać lalkę Petunia?

            Uśmiechnęłam się lekko.

- Miała na imię Perpentua. I wtedy mi się podobało.

- Tak samo jak nazywanie cię Księżniczką? Ach, to nadal ci się podoba – prychnął z wyraźną złośliwością w głosie. Zmarszczyłam brwi. Czy naprawdę wydawało mi się, że porozmawiamy spokojnie i dojrzale, jak dorośli ludzie?

- O co ci chodzi? – oboje położyliśmy się na boku, twarzą do siebie, by było nam wygodniej.

- Dobrze cię zna. Macie długą, wspólną historię.

            W tym momencie uświadomiłam sobie, że moje poranne obawy znajdują odzwierciedlenie w rzeczywistości. Chciał sobie odpuścić.

- Dlaczego rozstaliście się ze Spencer? – zapytałam, próbując odwrócić szalę na swoją stronę. Musiałam trafić w jakiś czuły punkt, bo jego powieka zadrgała.

- Co to ma do rzeczy?

- Wydaje mi się, że ma.

- Zerwała ze mną.

            Naprawdę, naprawdę, naprawdę nie chciałam tego usłyszeć. Zacisnęłam dłonie w pięści.

- A po trzech dniach stwierdziłeś, że odcierpiałeś swoje i czas najwyższy znaleźć sobie kogoś na zastępstwo? – gwałtownie się podniosłam i podeszłam do okna. Czułam piekące łzy pod powiekami. – Jaka ja byłam głupia...

- Daj spokój, Młoda – Dylan także wstał i usiadł na brzegu łóżka. – To nie tak.

- A jak? – nie patrzyłam na niego. Wbiłam wzrok w widok za oknem, nie chcąc na niego patrzeć oraz próbując zignorować ból brzucha.

- Rozstaliśmy się przez ciebie.

            Och, to było warte krótkiego zerknięcia. Albo trochę dłuższego...No dobra, po prostu nie mogliśmy oderwać od siebie oczu, oboje równie zaskoczeni jego słowami.

- Ale...- wzięłam głęboki wdech. – Dlaczego nie przyszedłeś do mnie od razu? Zajęło ci to trzy cholerne dni! – nawet nie zauważyłam kiedy zaczęliśmy krzyczeć. Modliłam się by nasi współlokatorzy nie podsłuchiwali, ale musiałabym ich nie znać.

- Bo nie byłem pewny czy tego chcę!

            Myślałam, że wykorzystał już dzisiaj pulę słów, którymi mógł mnie zranić, ale pomyliłam się. Otworzyłam usta, niczym rybka wyciągnięta z wody i ponownie je zamknęłam. Że co?

- Nie jesteś jak wszystkie dziewczyny – Dylan na widok mojej miny natychmiast zaczął się tłumaczyć. – Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i jeśli coś by się zepsuło, a ja wiem, że na sto procent bym to spieprzył...to poważna decyzja i...kurwa.

            Przeczesał włosy obiema dłońmi, całkowicie nie wiedząc co jeszcze powiedzieć. Może lepiej, gdyby zamilkł.

- Czyli ty nawet nie byłeś pewny co czujesz, kiedy próbowałeś mnie pocałować?

- Byłem. Byłem pewny jak jasna cholera – w dwóch dużych krokach znalazł się przy mnie. – Ale teraz to chyba ty masz z tym problem.

            Zmarszczyłam czoło, wpatrując się w jego roziskrzone złością oczy.

- W jednej chwili chcesz całować mnie, a w drugiej rzucasz się na szyję temu frajerowi i całkowicie o mnie zapominasz.

            Touche. Teraz to on odwrócił kota ogonem. Trafił w dobry punkt, a na moich policzkach momentalnie pojawił się dorodny rumieniec. Miał rację, zachowałam się jak idiotka. Ale on też nie był aniołem.

- Ryan to mój przyjaciel. A ty zachowujesz się czasem jak największy dupek świata – uderzyłam go dłonią w klatkę piersiową. – Ile razy w przeciągu całej naszej popieprzonej przyjaźni mnie skrzywdziłeś? Ile razy pozwalałeś mi się do siebie zbliżyć, a potem odsunąłeś? Ile razy olałeś mnie dla Spencer?

- Chciałem to naprawić...

- Co? Naszą przyjaźń czy...co to jest? Jak to nazwiemy?

            Wyzuta z sił opadłam na łóżko i otarłam łzy, które jakiś czas temu zaczęły spływać po moich policzkach. Jakim cudem ta rozmowa obróciła się w ten sposób?

- Co to w ogóle jest, Dylan?

            Nie odpowiedział. Zamknęłam oczy, a kiedy ponownie je otworzyłam, już go nie było. To było takie w jego stylu: pozostawiać mnie z bałaganem w głowie i rozbudzonymi nadziejami, a jednocześnie z ogromnym rozczarowaniem.

***

Dzisiaj rozdział idealnie o północy :)

Wiem, że ostatnio rozdziały są krótsze, ale za to...

Będzie ich więcej! 

Zapowiadałam mniej więcej dwadzieścia, ale wydaje mi się, że dojdziemy do trzydziestu. 

Ryan jest taki słodki! Uwielbiam go!

Dziękuję za wszystkie komentarze i miłe słowa.

To naprawdę wiele dla mnie znaczy <3

Kocham was i do następnego razu.
(być może nastąpi szybciej, niż następna środa ;p )

PS Jutro mam pierwszą jazdę autem. Trzymajcie kciuki, bo Malia to przy mnie mistrz kierownicy.

PPS Co powiedzielibyście na małe Q&A? Oczywiście bez zbytnich spoilerów ;) Dajcie znać, czy jesteście chętni.