14. Och...

Rozdział ze specjalną dedykacją, dla:

- dla każdego kto ma imieniny 17 lipca, w tym dla Wiktorii Krawczyk

- Natalii Serafin, z okazji urodzin :) Sto lat, sto lat, wszystkiego najlepszego i spełnienia marzeń! <3

            - Wspaniale! – zawołała nasza reżyserka i zaklaskała z entuzjazmem. Wszyscy występujący w Grease, stanęli w jednym rzędzie i ukłonili się przed pustym audytorium. Nareszcie. Ostatnie dni były wypełnione niekończącymi się próbami i dublami, ale w końcu zbliżaliśmy się do premiery i wszystkim jakby polepszyły się nastroje. W pewnym momencie już nie mogliśmy na siebie patrzeć. Powtarzanie w kółko tych samych kwestii i ćwiczenie piosenek do zdarcia gardła, naprawdę nie było tak zabawne, jak myślałam, że będzie. Jednak teraz, coraz bliżej finału, odczułam, że będzie mi tego wszystkiego brakować. Co ja miałam zrobić z własnym życiem? Dzięki coraz częstszym próbom, pracy w kawiarni, sesjom nagraniowym z Hoechlinem i toną nauki, udało mi się nie roztrząsać sytuacji z Dylanem. Masa obowiązków, jaka na mnie spoczywała, świetnie odwracała moją uwagę od chłopaka. A miała od czego.
            Trzy dni temu O’Brien wrócił do domu i bez słowa przywitania zamknął się we własnej sypialni. Próbowałam z nim porozmawiać, jednak nie byłam osobą, którą chciał widzieć. Wyruszył za to z chłopakami do baru i zawitali do mieszkania dopiero nad ranem, w stanie bardzo nietrzeźwym. Od tego czasu zmienił się i spędzał o wiele więcej czasu z nami, niż ze Spencer. Zgadywałam, że się pokłócili, ale nie przeszkadzało mi to. Cieszyłam się, że mój przyjaciel był znów sobą. Choć przytulał mnie zdecydowanie częściej, całował w czoło, a czasem nawet chwytał za rękę. Crystal za każdym razem posyłała mi znaczące spojrzenie, ale ja mogłam tylko wzruszyć ramionami w odpowiedzi. Skąd miałam wiedzieć o co mu chodziło? O’Brien był mistrzem w konfundowaniu mnie i dawaniu mi sprzecznych sygnałów. Zachowywał się jakby mu zależało, ale...jakby nie chciał ze mną być.
            Spakowałam torbę i odwiesiłam na wieszak strój, w którym miałam wystąpić już za trzy dni. Nie stresowałam się. Przedstawienie było świetne i każdy tutaj traktował je bardzo poważnie. Wszystko miało się udać, wiedziałam o tym.
- Hej! Jade! – miałam zamiar wyjść tylnymi drzwiami, ale w auli pojawili się moi współlokatorzy. Trójka z nich.
- Co wy tu robicie? – zmarszczyłam brwi, zaskoczona ich obecnością. Wszyscy mieli być dzisiaj zajęci. Crystal dostała wczoraj telefon z propozycją dużej sesji zdjęciowej i dzisiaj miała iść omawiać szczegóły. Tyler miał masę nauki, ciągnąc dwa kierunki jednocześnie i prawie w ogóle nie wychylał nosa znad książek, a Dylan to...Dylan. On zawsze lubił chodzić własnymi ścieżkami.
- Dawaj, mała – uśmiechnął się do mnie. – Porywamy cię.
            Pobiegłam w ich stronę i z rozpędu wskoczyłam na chłopaka, oplatając go nogami w pasie, niczym mały miś koala, na co zareagował głośnym śmiechem.
- Tylko jeśli mnie poniesiesz – oparłam czoło o jego ramię. – Jestem cholernie zmęczona.
            Westchnął, ale skinął głową. Uśmiechnęłam się triumfalnie i zmieniłam pozycję na podobną, tyle że na plecach. Chwycił mnie za uda, abym nie spadła, ale przysięgam, że miał z tego własną przyjemność. Jego ręce były zdecydowanie za wysoko, by jedynym powodem była troska o moje bezpieczeństwo. Kciuki rysowały kółeczka na cienkim materiale legginsów i czułam ciepło w miejscu, w którym mnie dotykał. O jeju...
            Zaniósł mnie aż do metra, odprowadzany zdziwionymi spojrzeniami przechodniów. Zajmując jedno z nielicznych wolnych miejsc, starałam się zauważyć jakiekolwiek oznaki zmęczenia na jego twarzy, ale na próżno. Dobrze, że przez tą całą bieganinę między zajęciami i studiem udało mi się schudnąć.
            Nie wiedziałam dokąd mnie zabierają i nie wiedziałam, dlaczego nie ma z nami Daniela. Zauważyłam, że między nim, a Crystal zrobiło się niezręcznie i oboje unikali swojego towarzystwa. Obwiniałam ten cholerny pijacki pocałunek na Times Square.
            Rozmawialiśmy i śmialiśmy się, aż starsza pani siedząca obok nas posłała nam karcące spojrzenie. Nie wszyscy doceniali gry słowne O’Briena z wyrazami „wkładać” i „pchać”.
- Gdzie my w ogóle idziemy? – jęknęłam, kiedy w końcu kazali mi wysiąść na stacji, której całkowicie nie znałam.
- Na łyżwy – uśmiechnęła się Crystal, obejmując mnie ramieniem. – Nie byłam jeszcze w tym roku, więc namówiłam chłopaków.
            Ostatniego wypadu na lodowisko nie wspominałam dobrze. Zerknęłam na Dylana, który odwzajemnił spojrzenie. Uśmiechnął się, o dziwo nieśmiało i domyśliłam się, że on też myśli o swoim kretyńskim zachowaniu przed Świętem Dziękczynienia.
- Nienawidzę łyżew – jęknął Posey, otwierając przede mną drzwi do budynku. Obiekt był kryty, za co podziękowałam Bogu w myślach. Nie zniosłabym jeżdżenia w minus dwudziestu stopniach.
- Dlaczego? – zdziwiłam się, a Crystal i Dylan zaśmiali się głośno.
- Bo jest beznadziejny.
            Piętnaście minut później zrozumiałam co mieli na myśli. Tyler nie potrafił przejechać pięciu metrów bez wylądowania na lodzie. Mimo to za każdym razem wstawał i próbował od nowa. Było dużo śmiechu, a na dodatek, podobnie jak ostatnio, jeździłam z Dylanem za rękę i było to najlepsze popołudnie od bardzo dawna. Byliśmy po prostu czwórką przyjaciół, która spędzała razem czas i przysięgam, brakowało mi tego. Między obowiązkami i całą sytuacją z O’Brienem, zapomniałam jak to dobrze jest czasami po prostu się zabawić.
            Wolnym krokiem ruszyliśmy w kierunku metra, jednak kiedy byliśmy już prawie przy wejściu Dylan chwycił mnie za ramię.
- Tak sobie pomyślałem...Może wrócimy pieszo? Chciałbym z tobą porozmawiać.
            Prawdopodobnie nigdy nie widziałam go tak poważnego, więc zmarszczyłam brwi i wbiłam w niego uważne spojrzenie.
- Coś się stało?
- Nie...To znaczy tak...Ale to...Po prostu pogadajmy.
            Nasi przyjaciele uśmiechali się w naszą stronę. Tyler tajemniczo, jakby dokładnie wiedział o co chodzi brunetowi, a Crystal z satysfakcją. Pewnie wyobrażała sobie niewiadomo co. Mimowolnie, w mojej głowie pojawił się obraz chłopaka wyznającego mi uczucie wśród wirujących płatków śniegu. Och...
            Pożegnaliśmy się ze współlokatorami i obiecaliśmy, że wstąpimy po drodze na jakieś zakupy. Ruszyliśmy w dół ulicy, ale Dylan, mimo, że to on zaaranżował całą sytuację, nie był skory do rozmowy. Nie chciałam naciskać. Jeśli to naprawdę było coś poważnego, sam musiał dojrzeć do tego by mi powiedzieć. Musiał naprawdę tego chcieć.
            Przeszliśmy więc kilka przecznic, gawędząc o samych głupstwach jak moje przedstawienie, czy jego kolejny casting. Nic poważnego. Zatrzymaliśmy się w sklepie, w którym zawsze robiliśmy zakupy i tam w końcu atmosfera się rozluźniła. Weszłam do wózka, który prowadził Dylan i zaczęliśmy jeździć po sklepie, kiedy ja próbowałam zgarniać z półek odpowiednie produkty. Biorąc pod uwagę naszą prędkość, nie było to łatwe zadanie i wielokrotnie wrzuciłam coś innego niż powinnam. Przez kolejne piętnaście minut odkładaliśmy wszystko na miejsce i braliśmy odpowiedni artykuł.
Od sklepu pozostało nam dosłownie kilkaset metrów do mieszkania, więc nie spodziewałam się, że dowiem się o co chodziło chłopakowi. A jednak zaskoczył mnie, nagle zbierając się w sobie i obracając mnie w swoją stronę tak, byśmy mogli patrzeć sobie w oczy. Chociaż to wiele nie dawało, bo przecież był ode mnie sporo wyższy.
- Okej, pogadajmy.
            Skinęłam głową, czekając na ciąg dalszy.
- Wiesz, że cię lubię? – ponownie przytaknęłam. Widziałam, że był zdenerwowany, niczym pięcioletni chłopiec, chcący podarować walentynkę koleżance. Uśmiechnęłam się lekko.
- Ja też cię lubię.
- Tak, ale... To znaczy...Bo ja...- wziął głęboki oddech. – Kurwa, jak to powiedzieć? – przeczesał włosy dłonią. – To nie jest takie łatwe...- zaśmiał się cicho, ale z wyraźną paniką. W końcu zamknął oczy, a kiedy ponownie je otworzył, zobaczyłam w nich determinację. – Ja i Spencer nie jesteśmy już razem.
            Och. Od kilku tygodni marzyłam o tym zdaniu. Wielokrotnie wymawiałam je w myślach, jednak nie sądziłam, że usłyszę je naprawdę. Nagle zrozumiałam jego dziwne zachowanie i te wszystkie sygnały, które mi dawał. Czy to znaczyło...że on mnie też lubił? W TEN sposób?
            Wpatrywaliśmy się w siebie bez końca, zupełnie nie zwracając uwagi na mijających nas przechodniów. Mój puls przyśpieszył, a na moich policzkach pojawił się wielki rumieniec, i nie miał on nic wspólnego z chłodną temperaturą. Wręcz przeciwnie, czułam się jakbym miała gorączkę. Między nami pojawiło się charakterystyczne napięcie, które zawsze towarzyszy pierwszemu pocałunkowi, a chłopak nachylił się delikatnie w moją stronę. Nasze usta prawie się dotknęły i pomyślałam, że nic nie może popsuć tej chwili.
- Jade?
            Świat uwielbiał pokazywać mi jaka byłam naiwna.
            Odwróciłam się w stronę znajomego głosu, a moje gardło zacisnęło się z nadmiaru emocji. To było niemożliwe. Niemożliwe.
            Ryan Kelley siedział na ogromnej walizce przed naszą kamienicą i wpatrywał się we mnie tymi swoimi cudownymi zielonymi oczami, w których zakochałam się kilka lat temu. Zasłoniłam usta dłonią, niedowierzając samej sobie. A jednak to nie mógł być sen.
- Skąd ty...O mój Boże.
- Cześć, Księżniczko.
            Zawsze tak do mnie mówił. Kiedy miałam pięć lat moim planem na przyszłość było rządzenie własnym królestwem i poślubienie księcia. Wszędzie nosiłam ze sobą plastikową koronę oraz berło i kazałam się odpowiednio tytułować. I nawet kiedy z biegiem czasu wszystko się rozmyło, on nigdy nie przestał mnie tak nazywać. Dla niego zawsze byłam Księżniczką.
            Te znajome słowa ukuły mnie w serce.
- Ryan...- podbiegłam do chłopaka i wtuliłam się w jego ciepłe ciało. Po ponad pół roku, wydawałoby się, że nigdy nie opuściłam tych ramion. Kelley lubił żartować, że zostały stworzone specjalnie dla mnie. Na miarę. Idealne. – Co ty tu robisz?
- Długa historia – uśmiechnął się delikatnie, a następnie jego wzrok powędrował do Dylana, o którym...cóż, całkiem zapomniałam. Przypomniało mi się co robiliśmy chwilę temu i zaczerwieniłam się. Chłopcy mierzyli się spojrzeniami, a ja marzyłam o tym by zniknąć. Och, to było niezręczne.
- Ryan, to jest Dylan. Mój współlokator. Dylan, to jest Ryan. Mój...- zawahałam się. Mój były? Kelley na pewno nie chciał usłyszeć tych słów. Ale nie byliśmy razem. Mój przyjaciel? To beznadziejne. –... Ryan – dokończyłam koślawo. – Opowiadałam ci o nim.
            Bez słowa uścisnęli sobie ręce, mierząc się spojrzeniami. Och, to nie mogło skończyć się dobrze. Potrzebowałam wsparcia.
- Chodźmy do góry. Rozgrzejemy się.
            Weszliśmy do budynku i zaczęłam wypytywać mojego byłego o naszych wspólnych znajomych. Wsłuchiwałam się w jego seksowny, brytyjski akcent, a po moim żołądku rozlało się przyjemne ciepło, kiedy tak opowiadał o Anglii. Cała tęsknota, którą skutecznie odsuwałam od siebie przez cały ten czas, teraz wybuchła w mojej piersi.
            Moje ręce trzęsły się tak bardzo, że nie byłam w stanie otworzyć drzwi. Dylan spokojnie wziął ode mnie klucze i wyręczył mnie w tej czynności. Posłałam mu wdzięczny uśmiech. Nie odwzajemnił go. Och...
- Przedstawię cię reszcie – spojrzałam na Ryana, a on skinął głową. Położył dłoń na moim policzku.
- Nawet nie wiesz jak cholernie tęskniłem.
            To wzbudziło wyrzuty sumienia. Postąpiłam okropnie, tak po prostu porzucając go przez głupi list. A on zamiast zrobić mi awanturę, mówił, że tęsknił. Był dla mnie za dobry.
- Mamy gościa! – zawołałam, a wszyscy siedzący w salonie zwrócili się w moją stronę. Dlaczego nie zdziwił mnie widok Holland i Maksa? No tak, bo przecież oni praktycznie u nas mieszkali. – Opowiadałam wam o Ryanie.
            Wymienili zaskoczone, zmieszane spojrzenia. Tylko Crystal bezwstydnie zmierzyła chłopaka wzrokiem i pokazała mi kciuk do góry, w ramach swojej aprobaty. Powstrzymałam się od przewrócenia oczami.
            Ale rozumiałam jej reakcję, bo to był Ryan. Cudowny, przystojny, gorący jak cholera Ryan. Z ciałem wyrobionym na zawodowych treningach, błyszczącymi zielonymi oczami i uśmiechem, na widok którego miękły kolana. Najprzystojniejszy chłopak w całym liceum. Najseksowniejszy przyszły policjant w całym Londynie. Król balu maturalnego. Mój Ryan.
- No cześć! – Holland podniosła się z kanapy i wyciągnęła dłoń, którą chłopak z elegancją pocałował. Ten gest zaskoczył wszystkich zebranych, oprócz mnie, naturalnie. Kelley był prawdziwym Brytyjczykiem, ze wszystkimi swoimi zasadami i savoir-vivrem.
            Po kolei przedstawiłam mu wszystkich zebranych, oczywiście z wyjątkiem Dylana, który z ogromnym zaciekawieniem oglądał telewizję. Westchnęłam.
- Pójdziemy do mnie porozmawiać...
            Pociągnęłam chłopaka za rękę w stronę swojej sypialni i zamknęłam za nami drzwi. Miałam ochotę się rozpłakać.
- Co tu robisz? – usiadłam na łóżku, a on zajął miejsce obok mnie.
- Namówiłem twoich rodziców, by dali mi twój nowy adres - no jasne, że mieli w tym swój udział. Oczywiście. – O dziwo, nie byli chętni. A przecież wiesz, że mnie uwielbiają – uśmiechnął się szeroko, a ja parsknęłam śmiechem. To była prawda. Czasem żartowałam, że kochali go bardziej niż mnie.
- Dlaczego przyjechałeś? – przeczesałam włosy ręką, jak zawsze, kiedy czułam się niekomfortowo lub byłam zdenerwowana. Zgaduję, że teraz chodziło o oba.
- Zobaczyć cię.
            To w nim kochałam. Zawsze wiedział co powiedzieć, a czego nie. Nie rzucił pewnego  siebie: „odzyskać cię” czy „sprowadzić do domu”. Starał się nie utrudniać i nie komplikować, chociaż przecież nie miał pojęcia, że samo jego pojawienie się wywołało już spore zamieszanie. Wbiłam wzrok w czubki butów.
- Ten chłopak...Dylan? Czy ty i on...?
            No i co ja mu miałam odpowiedzieć? Przecież sama nie miałam pojęcia. Wszystko zmierzało w dobrym kierunku, ale teraz on przyjechał i wszystko jakoś...się rozmyło.
            Jak to możliwe, że kiedy on w końcu rozstał się ze Spencer, mnie musiał nawiedzić duch dawnego życia? To nie fair. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że naprawdę cieszyłam się z wizyty Ryana. Nie mogłam inaczej. Zbyt wiele dla mnie znaczył, zbyt długo go znałam. Był moją pierwszą i jak na razie jedyną miłością. I cudownie było znów mieć go przy sobie.
            No cholera jasna!
- Masz gdzie nocować? – zapytałam, a on pokręcił głową.
- Liczyłem, że udostępnisz mi swoją podłogę – mrugnął do mnie, na co westchnęłam. Po tylu wspólnie spędzonych nocach, byłoby dziwnie spać z nim w jednym pokoju, ale nie w jednym łóżku.
- Mamy wolną kanapę w salonie. Zostaniesz na trochę?
- Jak długo chcesz, Księżniczko – pocałował mnie w czoło i objął ramieniem.

***

Wiem, że się spodziewaliście. 

Nawet zastanawiałam się, czy tego nie zmienić, ale postanowiłam być wierna początkowym ustaleniom.

Nie zabijajcie mnie, proszę :c I nie nienawidźcie Ryana.

W przeciwieństwie do Spencer, jego kocham.

I tak, wiem, że jest krótki. Ale nie chciałam za dużo wrzucać do jednego rozdziału.

Dziękuję za taki odzew po moim ostatnim apelu. 

Jesteście cudowni.

Ja z kolei odpoczęłam na wakacjach i jestem pełna energii!

Na dniach pojawi się nowy, drugi, trailer opowiadania :)

Jak wasze reakcje po nowych odcinkach TW? Czym do cholery jest Parrish? I o co chodzi z tymi ciałami?

Kocham was wszystkich i do napisania w przyszłym tygodniu :*

PS Pozdrawiam także Anonima. Zostanę zajebistym prawnikiem, dziękuję za troskę ;)