11. Koncert

- Co się z tobą dzieje? – Posey zmierzył mnie podejrzliwym spojrzeniem, na co wzruszyłam ramionami. Pomagał mi w nauce tekstu do „Grease”, jednak od kilku dni całkowicie nie mogłam się skupić, co było widoczne dla każdego kto mnie znał. Odkrycie, że mam jakieś uczucia do Dylana całkowicie namieszało mi w głowie. A O’Brien jeszcze to pogarszał. Przy każdej okazji mnie przytulał, posyłał tajemnicze spojrzenia i rzucał swoje zwyczajowe, perwersyjne żarty...a następnie biegał ze Spencer na kolejne eleganckie przyjęcie.

Najgorsze, że nie mogłam się nikomu wyżalić bo spowodowałabym tym samym apokalipsę i zbiorową panikę. Albo jeszcze gorzej. Znając Crystal zaczęłaby organizować nasz ślub.

            Tyler przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił, głaszcząc moje ciemne włosy.

- Wiem, że stresujesz się koncertem, ale wyluzuj! Będziecie świetni!

            Och, koncert to była dobra wymówka. Uśmiechnęłam się wymuszenie, kiwając głową.

- No wiesz...trema.

            W ten weekend były urodziny Jamie, a tym samym pierwszy występ Lile’S Splash. I jasne, nie wiedziałam jak odbierze nas publika, ale sytuacja z Dylanem na tyle skutecznie odciągnęła moje myśli, że wręcz całkowicie o tym zapomniałam.

- Co zagracie? – mruknął mój przyjaciel, sięgając po pilot od telewizora. Widocznie on także porzucił już ochotę do ćwiczenia tekstu.

- Umm...- przygryzłam wargę. To była kwestia sporna. Zgadzaliśmy się do większości piosenek i stworzyliśmy listę, która wydawała nam się zadowalać każdy gust muzyczny. Jednak nadal nie ustaliliśmy co zrobimy z piosenką napisaną przeze mnie kilka dni temu: Guessing. Josh i Adam upierali się, że musimy ją zagrać, ale dla mnie była zbyt osobista. Napisałam ją o Dylanie, tuż po tym kiedy odkryłam w jak bardzo popieprzonej sytuacji się znalazłam. – Trochę Sheerana, trochę Paramore, Uptown Funk...Nawet jedną piosenkę Taylor Swift.

- A coś swojego?

- Jeszcze nie wiemy.

            Drzwi wejściowe trzasnęły i w salonie pojawiła się Reed z Holland. Nie mogłam nie zauważyć jak fatalnie wyglądała rudowłosa. To się ciągnęło już od jakiegoś czasu, mniej więcej od imprezy u Carter Haliwell. Nie wiedziałam co się stało, a dziewczyna nie wyglądała jakby chciała na ten temat rozmawiać. Poza tym i tak nie byłam odpowiednią osobą do tego by ją oceniać. Sama wyglądałam coraz gorzej, a Dylan wytykał mi to za każdym razem, kiedy była ku temu okazja.

            Co było z nami nie tak? Zakochanie powinno powodować radość, rozkwit i motyle w brzuchu. Nie powinno być toksyczne i przygnębiające.

- Cześć wam! – uśmiechnęłam się do dziewczyn, które odpowiedziały tym samym.

- Kupiłyśmy trochę świątecznych ozdób – Crystal wyciągnęła z papierowej torby zestaw tandetnych czerwonych bombek na choinkę. -  Musimy się za to wziąć!

            W przyszłym tygodniu wypadały święta bożonarodzeniowe i było mi naprawdę przykro, że nie spędzę ich z rodzicami. Od ich nieszczęsnej wizyty w Nowym Jorku nie odezwali się do mnie ani słowem, co zapewne było tylko ciszą przed burzą. Znałam ich na tyle by wiedzieć, że nie odpuszczą i prawdopodobnie przygotowują na mnie coś dużego, choćby nakaz sądowy powrotu do kraju albo ubezwłasnowolnienie.

- Trzeba skombinować choinkę – westchnął Posey, obserwując obwiniętą srebrnym łańcuchem Crystal.

- Spokojnie, Alex nam załatwi – wzruszyła ramionami z obojętnością. Zmarszczyłam brwi, ale powstrzymałam się od komentarza. Ostatnio mężczyzna nie przychodził do nas tak często jak kiedyś. Odnosiłam wrażenie, że Reed się nim znudziła, co było naprawdę przykre.

- Wszystko z wami w porządku? – podeszłam do zlewu i nalałam sobie szklankę wody. Moja przyjaciółka skinęła głową, bardziej interesując się nowo nabytymi ozdobami niż rozmową na temat swojego chłopaka. Nie zamierzałam naciskać. Jeśli będzie chciała pogadać, przyjdzie.

- Idę do siebie – westchnęłam, zerkając na swoich przyjaciół. Posey wpatrywał się tępo w telewizor, Holland wyglądała jak trup, a Crystal była obojętna niczym Bohen na starania uczniów. Miałam wrażenie, że wszyscy popadliśmy w jakąś melancholię i po raz pierwszy ucieszyłam się na koncert. Przyda się nam wszystkim. A mi przydałoby się też kilka odcinków Supernatural...

            - Wyglądasz niesamowicie! – jęknęła Jamie na mój widok i objęła mnie swoim kościstym ramieniem. Sama również nie mogła narzekać: ubrana w zjawiskową srebrną sukienkę, zwracałaby na siebie uwagę nawet bez zabawnej, różowej korony solenizantki na głowie.

Ale to ja dzisiaj wyglądałam jak królowa rocka.

Moje długie włosy, które sięgały mi już niemal do tyłka idealnie wyprostowałam. Oczy zaakcentowałam „dymowym” makijażem, a usta przyozdobiłam głębokim odcieniem wiśni. Krótkie, skórzane szorty może nie były najwygodniejsze, ale za to zjawiskowo podkreślały moje długie i chude nogi. Do tego założyłam czarny crop top, na który zarzuciłam ciemnofioletową koszulę w kratkę. Całości dopełniały bordowe creepersy z ćwiekami na czubkach, o ośmiocentymetrowej platformie. Byłam gotowa na podbój sceny, widowni i świata. 

- Dylan jest? – mruknęłam do przyjaciółki, biorąc od niej szklankę z drinkiem. Pokręciła głową, upijając łyk.

- Nie widziałam go. Dlaczego?

            Westchnęłam głęboko, czując, że jest to dobry moment by powiedzieć komuś prawdę. Nabuzowanej adrenaliną przed koncertem udało mi się odnaleźć w sobie odwagę, której zazwyczaj mi brakowało.

- Pamiętasz Guessing? – mruknęłam, unikając jej przenikliwego wzroku. Skinęła głową. Jasne, że pamiętała. Była w tej piosence zakochana i to właśnie ona przekonała mnie do zaśpiewania jej na scenie. – Jest o nim.

            Cote najpierw zamrugała kilkakrotnie zdziwiona, a potem na jej ustach pojawił się triumfalny uśmiech.

- A nie mówiłam! – szturchnęłam ją lekko i przewróciłam oczami. – To świetnie, Gardner! Od początku wiedziałam, że...

- Nie zapędzaj się tak! – wycelowałam w nią szklanką. – Pamiętaj, że ma dziewczynę. I to nie byle jaką. Nic z tego nie wyjdzie.

            Moja przyjaciółka się spięła i widocznie zirytowała. Nawet zrobiło mi się głupio, że zdenerwowałam ją w jej urodziny.

- Ale z ciebie pesymistka! – warknęła. – Czy ty nie widzisz jak on na ciebie patrzy?

            Wbiłam wzrok w blat baru. Jedyne co widziałam to jego zdjęcia ze Spencer na wszystkich plotkarskich portalach. Serio, ludzie! Czy naprawdę ma mnie obchodzić informacja, że „Blat i jej chłopak zostali ogłoszeni przez internautów najbardziej uroczą parą 2015 roku?”.

- Nie ważne. Dopóki z nią nie zerwie, nie zamierzam nic robić. Poza tym nie jestem pewna czy nie jest za wcześnie...Minęło dopiero pół roku od zerwania z Ryanem...A przypominam, że byłam z nim praktycznie od...zawsze!

            To była prawda. Nie wiedziałam czy chciałam plątać się w kolejny związek. Nawet z Dylanem. Sześć miesięcy to bardzo mało czasu na zapomnienie o chłopaku, który był przy tobie od pierwszej wycieczki do piaskownicy. Z nim dorastałam, zaczynałam rozumieć całe to gówno jakim była miłość i gdyby nie nasze rozmijające się wizje przyszłości, zapewne byłby tym jedynym, z którym pewnego dnia stanęłabym na ślubnym kobiercu.

            A jednak życie potoczyło się inaczej i wysłało mnie do Nowego Jorku, podważyło wszystkie moje uczucia do Ryana i postawiło mi na drodze tego irytującego, piekielnego chłopaka, o oczach ciemniejszych niż najmocniejsza kawa.

- Przecież mówiłaś, że to co czułaś do tamtego było tylko przymusem...- Jamie zmarszczyła brwi, a ja uśmiechnęłam się lekko.

            To prawda. Ale odkąd moje życie uczuciowe się skomplikowało, naprawdę zaczęłam tęsknić za tym kochanym chłopakiem, który zawsze przy mnie był. Nie mogłam przestać porównywać go do Dylana. Był dobry, inteligentny, kochał mnie. Kiedy ostatnio po raz kolejny słyszałam jak O’Brien wymyka się w nocy by pojechać do Spencer, naprawdę chciałam być znów w Londynie i poczuć się tak bezpieczną, jak zawsze to było przy Ryanie.

- Wydaje mi się, że to była pochopna opinia – przeczesałam włosy ręką. – Zachłysnęłam się miastem, nowymi znajomościami, tymi wszystkimi ogromnymi zmianami...Uczuć nie da się wyłączyć jak światła.

            Cote pokiwała głową ze zrozumieniem i przytuliła mnie krótko.

- Będzie dobrze. Rozgryziesz to, mała - odsunęła się i kiwnęła głową, wskazując coś po drugiej stronie baru. – Chyba tylko nie ty masz ten problem.

            Zerknęłam w danym kierunku i jęknęłam. Widocznie nie. Holland siedziała na kanapie pod ścianą w towarzystwie Coltona Haynesa i nie mogło się to dobrze skończyć. Przeprosiłam Jamie i skierowałam się w stronę pochłoniętej rozmową pary. Starałam się podejść niezauważona, ale nie musiałam się wybitnie starać. Prawdopodobnie mogłabym stanąć przed nimi z wielkim transparentem „TUTAJ JESTEM” i orkiestrą dętą, a oni i tak nie oderwali by od siebie oczu.

            Niedobrze.

            Oparłam się o ścianę, ukryta za wielką rośliną, gdzie swobodnie mogłam przysłuchiwać się rozmowie. Być może podsłuchiwanie nie było moralne, ale chodziło mi tylko o dobro Holland. Chciałam wiedzieć co się dzieje, żeby jej pomóc i w razie czego powstrzymać przed popełnieniem błędu.

- Naprawdę pięknie wyglądasz – ręka chłopaka spoczęła na udzie Roden i zaczął rysować na nim kółka kciukiem. – Chociaż wyraźnie czymś się przejmujesz...- westchnął. Może nie był aż takim dupkiem, za jakiego zawsze go miałam. Lubiłam Maxa, widziałam cierpienie Rudej i jakoś samoistnie nienawidziłam Haynesa. Ale teraz widząc prawdziwe zmartwienie w jego oczach, musiałam przyznać, że naprawdę zależało mu na mojej przyjaciółce. Ryan też tak na mnie patrzył. Niezależnie czy ktoś uderzył mnie łopatką w piaskownicy, przewróciłam się na rowerze, dostałam złą ocenę czy się upiłam. Zawsze był gotów mi pomóc i się mną zaopiekować. Ta sama potrzeba tkwiła teraz w Coltonie.

- Mam czym...- mruknęła Roden, starając się nie patrzeć mu w oczy. – To co się stało ostatnio... Col, nie możemy.

- Możemy – Haynes uśmiechnął się, musiałam przyznać, zabójczo. Nie wiedziałam o co chodzi, ale mogłam jedynie przypuszczać, że  do czegoś między nimi doszło.

- Jestem z Maksem.

            Nawet ja usłyszałam wahanie w jej głosie. Rozumiałam ją. Max był świetnym facetem, ale Colton to było… „to”. Doskonale o tym wiedziała, jednak nie miała pojęcia co z tym zrobić.

- Wiem o tym. Ale wiem też, że ty i ja to całość. Jesteśmy sobie przeznaczeni.

            Rudowłosa pokiwała głową, nie mogąc wykrztusić słowa. Kiedy w końcu jej się udało, jej głos był płaczliwy i bezsilny.

- Wszystko komplikujesz, wiesz? Było mi lepiej kiedy miałeś mnie gdzieś...

- Nigdy nie miałem cię gdzieś, Hol. Kocham cię.

            Poczułam się intruzem. Chciałam zrozumieć o co chodzi, by pomóc Roden, ale teraz zrozumiałam tylko tyle, że byłam świadkiem naprawdę intymnej sceny i powinnam była odejść. Ale nie byłam w stanie. Moje nogi całkowicie wrosły w ziemię.

            Holland wtuliła się w ramię Coltona, a ja zapytałam samą siebie „gdzie jest do cholery Max?!”. Zapewne pił gdzieś z Danielem i Poseyem, nawet nie wiedząc, że może właśnie stracić dziewczynę. Nie wiedząc, że powinien o nią walczyć.

- Nie znoszę widzieć cię w takim stanie – westchnął Haynes, głaszcząc moją przyjaciółkę po włosach. – Jeśli chcesz, żebym zniknął, zrobię to. Musisz powiedzieć tylko jedno.

            Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała na niego z szeroko otwartymi oczami.

- Powiedz, że mnie nie kochasz. Dam ci spokój.

            Przygryzła wargę i doskonale wiedziałam jaki zamęt ma teraz w głowie. Mogła pozbyć się całego tego problemu i chaosu w życiu, którym był Haynes. Ale czy ona naprawdę tego chciała? Sama przecież przyznała, że nadal coś do niego czuje i tak będzie zawsze.

- Nie kocham cię.

            Te dwa słowa przecięły powietrze i zapadła jakaś dziwna, ciężka cisza, mimo tego, że muzyka grała, a ludzie dookoła prowadzili głośne rozmowy. Spojrzałam na Coltona, którego twarz zbladła i skamieniała. Nie mogłam odczytać z niej żadnych emocji i to świadczyło o tym jak bardzo wyznanie Holland złamało mu serce.

- Cóż...- odchrząknął. – W takim razie dobrze...Spełnię obietnicę – przejechał ręką po głowie, przeczesując krótkie włosy. – Powodzenia, Hol. Mam nadzieję, że ten koleś wie co ma.

            Cóż, on na pewno wiedział co stracił. Prawdopodobnie jeszcze nigdy nie widziałam kogoś o tak smutnych oczach i naprawdę zrobiło mi się go żal. Kiedy wstawał, jego ręce drżały, a on skierował się prosto do baru. Coś czułam, że nie będzie w stanie wrócić dziś do mieszkania na własnych nogach. Ruda ukryła twarz w dłoniach, a jej ciałem wstrząsnął szloch i uznałam, że jest to moment, żeby się ujawnić.

- Hej – mruknęłam, siadając obok niej i obejmując ją ramieniem. Wtuliła się we mnie całkowicie rozbita i bezbronna. – Przepraszam, słyszałam.

            Nawet tego nie skomentowała. Podniosła tylko na mnie zapłakane oczy.

- Jade...Wiesz, że go okłamałam.

- Wiem.

- Kocham go. Ale Maxa też. Czy można kochać dwie osoby jednocześnie?

            Ostrożnie skinęłam głową. Długo wydawało mi się, że nie. Ale proszę, oto ja.  Zadurzona w innym chłopaku, niż tym, który zawsze był mój.

- Jaka jest różnica między miłością życia, a bratnią duszą?

            To pytanie całkowicie zbiło mnie z tropu. Przełknęłam ślinę. Nigdy o tym nie myślałam. Myśli Holland musiały zabrnąć w naprawdę dalekie sfery jej umysłu. Zastanowiłam się przez chwilę, kiedy ona w tym czasie wpatrywała się we mnie z nadzieją, że powiem coś co rozwiąże wszystkie jej problemy.

            Nagle przy drzwiach zrobił się mały szum, więc obie zerknęłyśmy w tamtą stronę. Dylan wszedł do baru i zaczął się ze wszystkimi witać. Pan popularny.

- Różnica jest taka...- zaczęłam, szybko odwracając wzrok od postaci chłopaka. – Że pierwsza to wybór, a druga nie.

            Holland chciała coś powiedzieć, ale dokładnie w tej samej sekundzie, na miejsce obok niej opadł Max.

- Mała! Szukałem cię! – uśmiechnął się szeroko, ale nagle spoważniał, widząc jej zaczerwienione oczy. – Płakałaś?

- Ktoś potrącił ją w tańcu – szybko wyratowałam ją z opresji. – Jej kostka strasznie bolała. Myślałyśmy, że jest skręcona, ale jest już lepiej.

            Rudowłosa posłała mi wdzięczne spojrzenie.

- Kochanie – chłopak nachylił się i z czułością dotknął jej nogi. – Dlaczego mnie nie zawołałaś? Potrzebujesz czegoś? Lodu? Chcesz jechać na pogotowie? Albo do domu?

- Nie, dziękuję – uśmiechnęła się do niego z czułością. – Już dobrze. No i chcę zobaczyć występ.

            Całkowicie zapomniałam, że za pięć minut miałam wejść na scenę! Zerwałam się z miejsca, czując zbierające się w moim ciele zdenerwowanie.

- Koncert! Muszę lecieć. Max, wiem, że zajmiesz się Rudą.

            Chłopak skinął głową, a dziewczyna posłała mi bezdźwięczne „dziękuję”. Mrugnęłam do niej i oddaliłam się w kierunku sceny, na której Josh i Adam już ustawiali sprzęt.

- Dobrze, że jesteś! Jak stres?

            Wzruszyłam ramionami. Cała ta sytuacja z Holland sprawiła, że nie miałam czasu się martwić.

- Zróbmy to – uśmiechnęłam się, czując jak adrenalina przejmuje kontrolę nad moim ciałem. Byłam gotowa i zamierzałam dać najlepsze show jakie mogłam. Musiałam odreagować wszystkie te dramaty, w jakich ostatnio zdarzyło mi się brać udział. Do dzieła!

            Było fantastycznie. Publiczność tańczyła, śpiewała z nami, reagowała. Czułam się jak w transie i dopiero kiedy Josh szepnął mi do ucha, że czas na Guessing, powróciłam do rzeczywistości. Westchnęłam i  spróbowałam wyszukać w tłumie tą jedną twarz. Stał przy stoliku w towarzystwie Jamie, Crystal, Alexa i jakiegoś mężczyzny którego nie kojarzyłam. Uśmiechał się do mnie szeroko, unosząc dwa kciuki w górę, by dodać mi otuchy i pokazać, że jest dobrze.

- Teraz zagramy bardzo ważną piosenkę...- powiedziałam do mikrofonu. – To nasza autorska piosenka i...- jest napisana dla kogoś specjalnego. – ...i mam nadzieję, że wam się spodoba.

            Rozległy się pierwsze takty, a ja zamiast zdenerwowania poczułam ulgę. Chciałam, żeby usłyszał tą piosenkę. Przy odrobinie szczęścia może domyśli się, jak bardzo miesza mi w głowie.

- I Get lost in you. You’re the sky I’m falling through...- zaczęłam, zerkając w stronę chłopaka. Patrzył na mnie w dziwny sposób, nie odrywając wzroku, uważnie i z powagą. Myślałam, że mój głos się załamie, ale on tylko nabrał mocy. – Two roads converge, and neither moves forwards...

            Nagle chłopak wyciągnął z kieszeni telefon i odebrał go z uśmiechem. Nagle całkowicie ignorując występ, wyszedł z baru na ulicę by spokojnie porozmawiać. Mogłam tylko przypuszczać kto dzwonił.

- You stay up I'm crashing down…

            Zostaliśmy nagrodzeni ogromnymi brawami, a ja czułam się jakbym latała kilka centymetrów nad ziemią. To było fantastyczne uczucie. Nawet jeśli dla Dylana była ważniejsza Spencer, mało mnie to obchodziło. Ja miałam swój koncert.

            Może moje miejsce nie było w Londynie przy Ryanie, ani przy Dylanie w Nowym Jorku. Może moim światem była scena i to do niej należałam. Mocno uściskałam chłopaków i natychmiast podbiegli do nas nasi przyjaciele. Jeden przez drugiego zaczęli opowiadać jak fantastyczni byliśmy, a ja szczerze mogłam przyznać, że nigdy nie czułam się tak szczęśliwa.

- Jade! – Dylan przebił się przez tłum i złapał mnie za ramię. Uśmiechnęłam się do niego szeroko, zupełnie tak jakby nigdy nic. – Muszę was komuś przedstawić!

            Zero słowa na temat koncertu. Poczułam jak niewidzialna pięść uderza mnie w brzuch, ale tylko westchnęłam i skinęłam głową. Zawołałam przyjaciół i całą paczką poszliśmy do stolika, który wcześniej zajmowali. Tam czekał facet, którego widziałam z O’Brienem na koncercie.

- Przedstawiam wam Tylera Hoechlina – Dylan wyglądał na podekscytowanego niemal tak samo jak przed zjedzeniem fat burgerów, czyli bardzo. – Tyler, przedstawiam ci Lile’S Splash.

            Mężczyzna koło trzydziestki był cholernie przystojny. Trochę wyższy od Dylana, z wyraźnie zarysowanymi kośćmi szczęki i męskim zarostem, a na dodatek ubrany w gustowny czarny garnitur. Wyglądał na kogoś kto odniósł cholerny sukces. Posłałam O’Brienowi zdezorientowane spojrzenie.

- Tyler jest agentem muzycznym...

- Reprezentuję wytwórnię Sony Music Entertainment.

            Moje oczy otworzyły się szeroko ze zdziwienia, a dłoń Adama zacisnęła się na moim ramieniu. To była jedna z największych wytwórni muzycznych na świecie.

- Poznaliśmy się na ostatniej imprezie Spenc i namówiłem go, żeby przyszedł zobaczyć wasz występ – Dylan był wyraźnie z siebie zadowolony.

- Byliście świetni – mężczyzna skinął głową. – Masz ogromny talent, dziewczyno – zwrócił się do mnie. – I charyzmę. Dałoby się zrobić z ciebie gwiazdę.

            Zabrakło mi słów by powiedzieć cokolwiek. Po raz pierwszy cieszyłam się, że O’Brien chodzi ze swoją dziewczyną na te wszystkie spotkania. To było spełnienie marzeń.

- Zadzwońcie do mnie w poniedziałek, umówimy się na rozmowę – mężczyzna podał Adamowi swoją elegancką wizytówkę i poklepał go po ramieniu. – Do usłyszenia.

            A potem tak po prostu wyszedł. Światowej klasy agent muzyczny wyszedł z naszego małego baru na Brooklynie, po tym jak dał nam swój numer. To się nie działo.

            Wszyscy zaczęliśmy krzyczeć i piszczeć, zwracając na siebie uwagę wszystkich. Rzuciłam się Dylanowi na szyję.

- Nie wierzę! – prawdopodobnie trochę go poddusiłam, ale naprawdę nie mogłam powstrzymać ekscytacji.

- Wybacz, Oakley nie mógł przyjść, ale myślę, że to było dobre zastępstwo?

- Tak! Tak! Tak! – nawet nie wiedziałam, że potrafię się tak szeroko uśmiechać. – To jest szansa na...na wszystko! Jedna na dziesięć milionów!

            Chłopak nagle spoważniał i założył mi włosy za ucho. Wpatrywał się we mnie uważnie, a ja niemal mogłam zauważyć jak trybiki w jego głowie pracują. W końcu się odezwał.

- Jestem z ciebie naprawdę dumny – to było wszystko czego potrzebowałam usłyszeć. Jeśli wcześniej unosiłam się kilka centymetrów nad ziemią, to teraz były to przynajmniej te trzy słynne metry nad niebem. A jednak była jeszcze jedna sprawa, którą musiałam załatwić.

            - Cześć – usiadłam na barowym krześle, a chłopak obok posłał mi zaskoczone spojrzenie. – Jak się trzymasz?

- Bywało lepiej – powiedział ostrożnie, niepewny o co mi chodzi. – Coś się stało, Gardner?

- Skąd wiesz kim jestem? – tym razem to ja się zdziwiłam, a Colton zaśmiał się cicho.

- Przyjaźnisz się z Hol. No i jesteś ulubienicą Bohena. To daje pewną popularność w NYADA.

            Przewróciłam oczami i zawołałam barmana, u którego zamówiłam cztery szoty. Dwa z nich postawiłam przed Haynesem.

- Widziałam co zrobiłeś. To było odważne z twojej strony – mruknęłam, a chłopak uśmiechnął się lekko.

- Wiem, że kłamała. Ale skoro tak woli, to chcę, żeby była szczęśliwa.

            Po raz kolejny mnie zaskoczył. Spodziewałam się, że uwierzył w kłamstwo Roden i dlatego odszedł, a on doskonale wiedział o jej rozterkach i postanowił ułatwić jej sprawę.

- Col, to jest...Niesamowite – położyłam mu dłoń na ramieniu.

- Miałem swoją szansę, czas się pogodzić z tym, że zjebałem. Ona już nie jest moja.

- Byłoby łatwiej, gdybyśmy zakochiwali się tylko w tych ludziach, którzy kochają nas, co? – skrzywiłam się i stuknęłam się z chłopakiem kieliszkami. Zerknęłam w stronę Dylana, który siedział na kanapie i pisał do kogoś esemesa.

- O wiele. Ale też trochę nudno – Haynes wzruszył ramionami, a ja zaśmiałam się. Coś w tym było. Wypiliśmy też drugiego szota i zrozumiałam, że ten chłopak był w porządku. Pasowałby do Holland. Ale ona podjęła decyzję.

- Jesteś fajny – szturchnęłam go lekko w ramię, a on odwdzięczył się tym samym.

- Ciebie też da się znieść.

- Kiedyś spotkamy osoby, które nie będą musiały zastanawiać się czy chcą z nami być. Dla których nie będziemy drugim wyborem – spojrzałam prosto w jego błękitne oczy.

- I za to wypijmy!

            Porozmawialiśmy jeszcze piętnaście minut i okazało się, że nie jest takim dupkiem za jakiego miałam go przez cały ten czas. Był naprawdę fajnym chłopakiem ze złamanym sercem, zakochanym w kimś, kogo nie może mieć. Może dlatego tak dobrze czułam się w jego towarzystwie. Jechaliśmy na tym samym wózku.

- Idę stąd, bo zaraz nie będę w stanie – zaśmiałam się, czując jak kręci mi się w głowie. Pocałowałam chłopaka w policzek. – Będzie dobrze, Haynes!

- No pewnie, że będzie – przewrócił tymi swoimi smutnymi oczami. – A tak przy okazji... To nie przejmuj się O’Brienem. W końcu doceni to co ma.

            Coś ścisnęło mi gardło i nie byłam w stanie wydać głosu. Nie mówiłam przecież chłopakowi o tym, że czuję coś do Dylana. Czy było to tak widoczne?

- Cześć – mruknęłam i skierowałam się w stronę drzwi. Miałam dość tego wieczoru. Za dużo wrażeń na raz. Moje życie, odkąd zamieszkałam w Nowym Jorku, stało się pieprzonym wyścigiem formuły jeden. Gnało do przodu nie patrząc na nic. Potrzebowałam snu i odpoczynku. A potem miałam zadzwonić do Hoechlina i zająć się karierą. Może chociaż z nią miało mi wyjść, skoro z miłością nie było mi po drodze? 

***

Jak zwykle z opóźnieniem, ale jest.

A teraz ogłoszenia parafialne:

1. 38 tys. wyświetleń i 50 obserwatorów! To więcej niż kiedykolwiek mogłam marzyć! Dziękuję wam!

2. Dziękuję też za życzenia urodzinowe! Zarówno te na blogu, jak i te na fb. Jesteście wspaniali i kocham was bardzo!

3. Mam problem z pewną sprawą w opowiadaniu i potrzebuję waszej pomocy. Z boku, pod spisem treści macie ankietę. Proszę, zaznaczcie odpowiedź!

4. Jak każda blogerka apeluję o komentarze :) To naprawdę motywuje do pisania!

5. Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Wiem, że jest to jeden z krótszych, ale naprawdę mam teraz bardzo mało wolnego czasu. Szkoła nas ciśnie, a weekendy zawalone 8nastkami.

6. Zachęcam was do followania oficjalnego konta ATW na tt oraz mojego konta.

Teraz to już wszystko. Pozdrawiam was i postaram się dodać kolejny rozdział na początku czerwca :)