06. Cisza przed burzą

            Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, kiedy patrzyłam na Dylana. Odkąd dostał rolę w „Black Trap” zadowolenie nie schodziło z jego twarzy, choć już kilka dni temu skończyli kręcić jego epizody. Wiedziałam jednak, że to nie przez szansę zaistnienia w biznesie chłopak był taki radosny. Powód był inny i nazywał się Spencer Blat.

            - Daj spokój O’Brien – przewróciłam oczami, kręcąc się na obrotowym krześle. Chłopak leżał na swoim łóżku z rękami podłożonymi pod głowę i chyba warto dodać, że był bez koszulki.  O tym zawsze warto wspomnieć, a już tym bardziej popatrzeć. Odkąd zainteresował się Spencer nasze kontakty zmieniły formę. Nie były już tak…intensywne. Nie to, że osłabły! Wręcz przeciwnie, zaczęliśmy spędzać ze sobą więcej czasu i nie krępowałam się już tak bardzo widząc go bez ubrań. Po prostu znikło to napięcie, które dawniej towarzyszyło każdej naszej rozmowie. Oczywiście, nie mógł odpuścić sobie niestosownych komentarzy, ale ich ilość znacznie się zmniejszyła.

            Co mi nie przeszkadzało. Naprawdę.

            Crystal nadal utrzymywała swoją głupią teorię „zazdrości”, ale nic z tego. Byłam naprawdę zadowolona, że O’Brien znalazł kogoś z kim mógł być szczęśliwy. Poza tym miałam na głowie większe problemy niż on. Bohen trochę mi odpuścił, ale pojutrze miał być casting do „Grease” i wiedziałam, że jeśli nie dostanę roli będzie wściekły. Na dodatek razem z Jamie i Holland byłyśmy w trakcie wielkiego planu uświadomienia Crystal jej okropnej głupoty i doprowadzenia do jej pięknego, bajkowego ślubu z Danielem.

- Wyglądasz seksownie w tej koszulce – Dylan posłał mi swój najlepszy uśmiech. - Powiedz mi jednak…jak to możliwe, że jesteś w moim pokoju, a masz ją na sobie. Młoda, tu obowiązuje zasada toples.

            Rzuciłam leżącą najbliżej książką, trafiając go w ramię.

- Au – skrzywił się. – Mogłaś chociaż wybrać coś z miękką okładką.

- Oczywiście…bo w twoim pokoju jest taki ogromny wybór literatury – przewróciłam oczami. – Cudem jest to, że jakakolwiek zapuściła się na tę nizinę intelektualną.

- My tu gadu gadu, a koszulka sama się nie ściągnie – głos chłopaka był zachrypnięty i naprawdę seksowny i gdyby nie to, że zdążyłam go dobrze poznać, pomyślałabym, że naprawdę chciał mnie przelecieć. Wpadłam jednak na pomysł i nie starając się przetworzyć go w głowie, chwyciłam końcówki za dużej koszulki Zenitu Kazań, rosyjskiego klubu siatkarskiego, w którym grał Matt Anderson* i podciągnęłam ją do góry.

            Dylan nie spodziewał się takiego obrotu sprawy i po prostu wpatrywał się we mnie zdziwiony z szeroko otwartymi oczami. Czując nagły przypływ chęci do igrania z ogniem usiadłam naprzeciwko niego na łóżku, podczas kiedy jego ciemne oczy badały każdy odsłonięty centymetr mojej skóry.

            Miałam na sobie koronkowy czarny stanik i czarne legginsy, a mimo to czułam się całkowicie naga. Ryan widział mnie w zupełnie odsłoniętej wersji i za każdym razem było mi dziwnie, ale to było o wiele gorsze. Lub inaczej…o wiele bardziej intensywne. Moja skóra parzyła pod jego uważnym, pełnym powagi spojrzeniem.

- Napatrzyłeś się już? – zapytałam, ale mój głos nie brzmiał jak mój. Był bardziej zachrypnięty i głębszy.

            O’Brien podniósł spojrzenie i nasze oczy w końcu się spotkały. W jego oczach widniało czyste zaskoczenie. Parsknęłam śmiechem, nie dostrzegając nic poza ogromnym zdziwieniem. Wciągnęłam koszulkę jeszcze szybciej niż się jej pozbyłam.

- Miłego dnia – posłałam chłopakowi ostatni uśmiech i wyszłam z pokoju, zamykając drzwi. Oparłam się o nie i zamknęłam oczy, czując palący wstyd. Co to miało być?

            Po chwili jednak zachichotałam, przypominając sobie wyraz jego twarzy. Cóż, przynajmniej mogłam mieć nadzieję, że choć na kilka dni skończą się jego zboczone odzywki.

            Spencer Blat była jedną z najsławniejszych i najpopularniejszych aktorek młodego pokolenia. Papparazzi chodzili za nią dosłownie wszędzie starając się o jak najlepsze zdjęcie dziewczyny, wiedząc, że zostaną za to sowicie nagrodzeni przez swoich wydawców. Odkąd zaczęła być widywana w towarzystwie młodego, przystojnego chłopaka, stali się jeszcze bardziej natrętni niż zwykle.

            Kiedy Dylan dotarł na miejsce, w którym umówił się z dziewczyną, natychmiast został otoczony przez napakowanych mężczyzn z aparatami. Pod wpływem błysków fleszy zmrużył oczy, a do jego uszu dobiegły zaciekawione głosy.

- Jak się nazywasz?

- Czy to prawda, że ty i Blat jesteście parą?

- Skąd się znacie?

- Jak długo jesteście razem?

            Chłopak próbował się wydostać z ciasnego kręgu jaki utworzyli reporterzy, ale umożliwiła mu to dopiero potężna postać, w której rozpoznał ochroniarza Blat.

- Spencer czeka na ciebie w środku – mruknął mężczyzna, odganiając natrętnych fotografów, a Dylan z wdzięcznością skinął mu głową i z ulgą wszedł do restauracji.

            Była to zwykła, włoska knajpa, której ceny nie przekraczały zasobności jego portfela. Oczywiście wiedział, że Spencer ma na swoim koncie jakiś milion dolców, ale nie chciał, żeby za niego płaciła. A zwłaszcza nie na pierwszej randce.

            W sumie dawno nie był na czymś takim. Zazwyczaj po prostu poznawał dziewczynę na imprezie i zapominał zadzwonić na następny dzień. Jeśli chciał z kimś spędzić dzień, szedł do baru z którymś ze swoich lokatorów i tak było idealnie.

            Ale to była Spencer Blat. Dziewczyna idealna, z którą każdy żyjący i sprawny w kwestii seksu mężczyzna chciałby iść na randkę. Prawdopodobnie nawet geje by się nie zastanawiali.

            Podczas kręcenia „Black Trap” spędzili ze sobą trochę czasu. Albo w garderobie aktorki, albo w kawiarni niedaleko planu. Ale dzisiaj było inaczej. To była prawdziwa oficjalna randka z najseksowniejszą kobietą świata. Założył nawet marynarkę i koszulę, co Jade oczywiście wyśmiała. Cóż, ona nie była dziewczyną w stylu Spencer: lubiącą eleganckie miejsca, wysmakowane rozrywki i drogie restauracje. Chłopak uśmiechnął się lekko, przypominając sobie w jakim stanie pozostawił przyjaciółkę: ubraną w onesie pandę, z wielkim pudełkiem pizzy, oglądającą po raz setny jeden z jej ukochanych filmów „We’ll take Manhattan”.

            Jednak zauważył Spencer siedzącą przy stoliku w kącie sali i Jade natychmiast uciekła z jego głowy. Aktorka była ubrana w obcisłą pastelową, różową sukienkę, która była idealnym kontrastem dla jej ciemnych włosów, opadających na ramiona. Dylan poczuł falę gorąca, kiedy jej błękitne tęczówki skierowały się w jego stronę, a pełne usta wygięły w uśmiechu.

- Cześć, Dylan.

            Mimo, że spędzili w swoim towarzystwie już kilka dni i nie powinien tak na nią reagować, nadal za każdym razem czuł się oszołomiony jej pięknem.

- Cześć, przepraszam za spóźnienie – nachylił się by pocałować ją w policzek, a do jego nozdrzy doleciał słaby zapach migdałów i trufli, który już prawdopodobnie zawsze miał mu się z nią kojarzyć. – Zatrzymali mnie twoi znajomi.

- Och, przepraszam – dziewczyna skrzywiła się, natychmiast orientując się o kogo chodzi. – Cieszą się, bo mają całkiem niezły temat. Jestem zdziwiona, że jeszcze nie odkryli kim jesteś i nie zaczęli nachodzić cię w domu.

- Oby do tego nie doszło – westchnął Dylan, przywołując ręką kelnera. – Nie chciałbym, żeby moi przyjaciele mieli przez to problemy.

- Mam nadzieję, że ich poznam.

            Dylan marzył, żeby to powiedziała. Od pierwszej chwili chciał ją przedstawić swoim współlokatorom. W myślach pojawił mu się obraz zszokowanego Daniela i zawstydzonego Tylera i musiał odkaszlnąć, żeby ukryć rozbawienie wywołane tą wizją.

- Kiedy tylko będziesz chciała.

            Zamówili makaron, a następnie deser i w połowie drugiej butelki wina, postanowili opuścić restaurację. Szli przed siebie, rozświetlonymi ulicami Nowego Jorku, rozmawiając o wszystkim i o niczym, śmiejąc się i żartując, narażając się na zazdrość każdego przechodnia.

            Wyglądało to niczym scena z filmu. Oboje piękni, młodzi i z wielkim widokiem na przyszłość. Gdyby ktoś zrobił im zdjęcie z powodzeniem mogłoby one znaleźć się na okładce Vouge. I właśnie o to chodziło fotografom, którzy pojawili się znikąd na końcu ulicy.

- Tylko nie to! – jęknęła dziewczyna, spoglądając na krzyczących mężczyzn.

- Spencer! Spencer!

            Dylan nie zastanawiając się długo, chwycił ją za rękę i pociągnął w boczną uliczkę. Uciekali, trzymając się za dłonie, w akompaniamencie jej dźwięcznego śmiechu, jakby polegając na jakimś filmowym scenariuszu. Bo przecież tak zawsze było w filmach, prawda? Chłopak ratuje dziewczynę z opresji. Kiedy Dylan poczuł palenie w płucach, przeklął Jade, że jednak nie zmuszała go do porannego biegania. Tracąc siły, schowali się w ciemnym zaułku i nasłuchiwali odgłosów reporterów. O’Brien oparł się o ścianę i przyciągnął do siebie Spencer, obejmując ją ramionami, a ona śmiała się cicho w zagłębienie na jego szyi.

- To było cudowne – uśmiechnęła się szeroko, unosząc głowę by spojrzeć w oczy chłopaka. – Ale wiesz, że oni nie dadzą nam spokoju?

- Cóż, warto było spróbować. Chyba innego wyjścia nie ma.

            Spencer uśmiechnęła się tajemniczo i w niewinnym geście założyła włosy za ucho.

- Może jest. Trzeba im dać tego czego chcą.

            Niemal tak samo nagle jak on ją, tym razem to ona pociągnęła jego na środek ulicy. Natychmiast zostali otoczeni przez błyszczące flesze i nawoływania, jednak Dylana to już nie obchodziło. Jedyne o czym mógł myśleć w tej sekundzie były usta Spencer które połączyły się z jego. Jej ciało tak blisko, jak chciał żeby było. Słodycz jej błyszczyka na jego języku.

            To był materiał na pierwszą stronę gazet i następnego dnia każdy mówił już tylko o nowym chłopaku Blat: Dylanie O’Brien.

            Siedziałam na auli, nerwowo bawiąc się niebieską bransoletką na moim nadgarstku. Za piętnaście minut miały rozpocząć się przesłuchania i byłam cholernie zestresowana. Rozejrzałam się dookoła, orientując się, że jestem jedyną uczennicą z pierwszego roku, co jakoś wcale mi nie pomogło. Jęknęłam cicho, czując jak mój żołądek się kurczy. Chciałam uciec.

            Drzwi od audytorium otworzyły się z hukiem i wszyscy zerknęli w ich stronę. Na widok Dylana, każdy zaczął szeptać, a ja nie mogłam powstrzymać się przed teatralnym przewróceniem oczami. Tak było od wczoraj, kiedy O’Brien w towarzystwie Spencer Blat pojawił się na okładce niemal wszystkich kolorowych czasopism plotkarskich.

- Młoda, tak strasznie cię przepraszam! – westchnął opadając na fotel obok mnie. – Całkowicie zapomniałem o twoim przesłuchaniu, a miałem ci pomóc…Dlaczego do mnie nie przyszłaś? Gdyby nie Crystal nawet bym nie wiedział, że to dzisiaj.

            Uśmiechnęłam się lekko, widząc, że faktycznie się przejął.

- Daj spokój, rozumiem – pokiwałam łaskawie głową na znak przebaczenia. Nie mogłam jednak odpuścić sobie złośliwego komentarza. – Przecież wiem, że byłeś zajęty.

            Chłopak jęknął, ale uśmiechnął się delikatnie. Cóż, kto na jego miejscu nie byłby zadowolony? Jego związek ze światową gwiazdą szedł w dobrym kierunku.

            Kiedy wrócił do domu po spotkaniu z Blat, zakradłam się do jego pokoju i zmusiłam do wyznań, jakby był trzynastolatką, która właśnie przeżyła pierwszą randkę, czego oczywiście nie omieszkał mi wytknąć. I choć nie znałam Dylana bardzo długo, to myślałam, że udało mi się dotrzeć do tego jaki jest. Gracz, Bad Boy, Ten-Który-Zawsze-Zapomni-Zadzwonić. Więc zaskoczył mnie, gdy okazało się, że Blat naprawdę mu się podoba. Do czwartej nad ranem leżałam obok niego i wysłuchiwałam o jej oczach, głosie, włosach. O tym, czy zaśmiała się  z jego żartu czy nie. Zauroczony Dylan był naprawdę zabawny, ale też słodki. I choć jego perwersyjne komentarze często mnie rozśmieszały i poprawiały mi humor, to tą uroczą część jego skomplikowanego charakteru prawdopodobnie uwielbiałam jeszcze bardziej.

            - Nadal nie powinienem był cię wystawiać. Jeśli nie dostaniesz roli, to będzie moja wina – westchnął O’Brien, przeczesując włosy ręką.

- Nie doceniasz jej – Daniel usiadł po mojej drugiej stronie, podając mi kubek kawy z automatu. – Jest fantastyczna.

            Dylan nie ukrywając zdziwienia na widok przyjaciela, uniósł do góry prawą brew.

- Sharman? A ty tu co?

- Przyszedłem wspierać Jade. Choć naprawdę nie sądzę by tego potrzebowała. Ćwiczyliśmy cały zeszły tydzień i jest rewelacyjna – posłałam mu szeroki uśmiech, a on objął mnie ramieniem. Upił łyk kawy ze swojego kubka i skrzywił się teatralnie. – Fuj, zapomniałem o cukrze. Zaraz wracam.

            Wyszedł z auli, a ja zerknęłam na Dylana.

- Nie wiedziałem, że Sharman ci pomaga.

            Zmarszczyłam brwi, słysząc w jego głosie jakąś pretensję.

- Ty miałeś ważniejsze rzeczy na głowie, a Daniel był wolny. O co ci chodzi?

- O nic – mruknął. – Następny raz po prostu mi przypomnij i ci pomogę.

            Zmarszczyłam czoło, zastanawiając się o co mu chodzi, jednak doszłam do wniosku, że nie uda mi się pojąć tego, co siedzi w głowie chłopaka. Na scenie pojawiła się nauczycielka prowadząca casting. Daniel wrócił z osłodzoną kawą i puścił do mnie oczko, co zapewne miało okazać jego wsparcie i wiarę we mnie. Uśmiechnęłam się.

            Zanim mnie wyczytano, wystąpiły dwie dziewczyny. Jedna z nich wypadła fatalnie, druga przeciętnie. Wiedziałam, że na pierwszym etapie castingu mogę zabłysnąć, bo polegał na śpiewie. Podczas drugiego, do którego pomógł przygotować mi się Daniel, musiałam zagrać scenkę z partnerem, którego dobiorą mi po pierwszej fazie.

- Jade Gardner – melodyjny głos wykładowczyni wyrwał mnie z zamyślenia. Poczułam, jak moje mięśnie się spinają, a serce zaczyna przyśpieszać. Wzięłam głęboki wdech i wstałam z miejsca, kiedy poczułam jak ktoś łapie mnie za nadgarstek.

- Powodzenia – szepnął teatralnie Daniel, za co posłałam mu wdzięczne spojrzenie. Przeniosłam wzrok na Dylana, ale chłopak nic nie powiedział. Ruszyłam w kierunku sceny, czując przygnębienie rozlewające się po moim ciele. Nie rozumiałam o co mu chodziło. Byliśmy przyjaciółmi, a on nawet nie potrafił rzucić jakiegoś pustego frazesu, dzięki któremu nie byłabym taka przerażona. Dylan był cholernym egoistą, wiedziałam o tym. Jego nastrój zawsze był dla niego najważniejszy. Dzisiaj niewiadomo dlaczego był zły, co oczywiście odbiło się na jego zachowaniu w stosunku do mnie. Ale ja nie zamierzałam pozwolić by mnie to zabolało. O nie, Dylanie O’Brien, nie jesteś dla mnie aż tak ważny, żebym przejmowała się tobą w najważniejszym, jak na razie, momencie mojego studenckiego życia i zawaliła przesłuchanie. Zacisnęłam ręce w pięści i postanawiając skupić się tylko i wyłącznie na castingu, weszłam na scenę. Uśmiechnęłam się w kierunku jurorów, wśród których dostrzegłam także Bohena. Wzięłam głęboki oddech.

- Nazywam się Jade Gardner. Zaśpiewam „There are worst things I could do”**.

            - Holland!

            Dziewczyna doskonale znała osobę, która ją zawołała. Ten głos był prawdopodobnie jedynym, który byłaby w stanie rozpoznać nawet przez sen, chociażby dlatego, że jego właściciel bardzo często nawiedzał ją w nocnych marach.

            Zacisnęła zęby i wzięła głęboki oddech. Przez sekundę rozważała ucieczkę, ale wiedziała, że tylko odwlecze nieuniknione.

- Colton – odwróciła się napotykając intensywne spojrzenie chłopaka. Poczuła przeszywający ból w klatce piersiowej i ucisk w żołądku, kiedy zrozumiała, że po raz pierwszy od bardzo dawna byli tak blisko siebie.

            Ich historia była bolesna i skomplikowana, jak cały ich związek. Rudowłosa nie mogła powiedzieć, że miłość jaka ich łączyła nie była silna, bo była. Nigdy przy nikim nie czuła się tak jak przy Haynesie i prawdopodobnie już na zawsze miało tak pozostać. Ale jednocześnie ta relacja była toksyczna i niszcząca. I to w takim stopniu, że trujące opary dusiły ich oboje. Nie potrafili bez siebie żyć i to właśnie paradoksalnie sprawiło, że nie mogli być razem.

            No i teraz spotykała się z Maxem, który był cudowny, wspaniały, a dla niej przede wszystkim dobry. I tej myśli musiała się trzymać, chcąc przeżyć konwersację z Coltonem.

- Cześć – mruknął, wpatrując się w jej przerażoną twarz. – Pięknie wyglądasz.

            Miała ochotę rozpłakać się tak jak stała. Jak mógł to robić? Jak po pół roku spokoju, tak po prostu zapragnął na nowo zniszczyć jej życie. Jako największa fanka „Seksu w Wielkim Mieście” dostrzegała analogię między sytuacją z Coltonem, a romansem Carrie z Panem Bigiem. Tylko, że ich nie miała zakończyć się szczęśliwie. Miała ochotę uwolnić swoją wewnętrzną Bradshaw i wykrzyczeć mu w twarz co o tym sądzi: „Robisz to za każdym razem! Każdym razem! Co? Masz jakiś rodzaj radaru? Holland może być szczęśliwa – czas by się pojawić i wszystko rozpieprzyć?***”.

- Czego chcesz? – pragnęła zabrzmieć ostro i dumnie, ale wyszło to dość płaczliwie.

- Porozmawiać…Hol, ja wiem, że…ostatnio trochę się pogubiliśmy…- wbił spojrzenie w swoje błyszczące drogie buty. Pogubiliśmy? Cóż za zgrabny eufemizm. – Ale my powinniśmy być razem. Wiesz o tym.

- A tobie tak nagle przypomniało się o tym pół roku po zerwaniu? – nie mogła powstrzymać pogardliwego prychnięcia. Tak długo czekała aż zadzwoni, czy przyjdzie, a on nigdy tego nie zrobił. Teraz, kiedy nareszcie poukładała sobie życie, on po raz kolejny postanowił się w nim pojawić.

- Chciałem dać ci trochę czasu. Nawet nie wiesz…jak trudno mi było…

            Gorzki śmiech dziewczyny rozległ się echem po korytarzu.

- Tobie było trudno?!

- Przypominam ci, że to ty mnie zostawiłaś.

            To była prawda. Uciekła z tonącego statku, a on widać nie rozumiał jak wiele ją to kosztowało. Chłopak wziął głęboki oddech i spojrzał prosto w jej oczy, po raz kolejny czarując ją swoimi oszałamiająco błękitnymi tęczówkami.

- Chcę cię odzyskać. Proszę.

            Poczuła jak w jej płucach nagle braknie powietrza, a śniadanie w żołądku, pragnie powrócić do żywych.

- Słucham?

- Pasujemy do siebie, Hol. Jak nikt inny. Znasz mnie, każdą moją zaletę i każdą moją wadę, których oboje wiemy jest więcej. Ale ty jakoś je naprawiasz. I ja też znam ciebie, i uwielbiam każdą małą rzecz, która się ciebie tyczy, jak chociażby ta śmieszna obsesja na punkcie „Seksu w Wielkim Mieście”. I dlatego właśnie…Abso-kurwa-lutnie*** cię kocham.

            Wpatrywała się w jego przystojną twarz, którą tak lubiła obserwować: pogrążoną w śnie, w ekstazie, uśmiechniętą, poważną, wyznającą miłość. Teraz czuła jedynie ból, rozpaczliwy, palący i przeszywający na wskroś. Wszystkie niewypowiedziane słowa kuły ją w gardło. Kiedyś tak bardzo go kochała, ale teraz gorycz porażki przyduszała ją do ziemi.

            Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zrezygnowała. Pokręciła tylko nieokreślenie głową i odwróciła się na pięcie, szybkim krokiem odchodząc w kierunku sali wykładowej. Bała się, że jeśli zostanie z nim jeszcze choćby na sekundę, jej serce rozpadnie się na tysiąc kawałków.

            Lecz mimo szybkiej ucieczki…I tak usłyszała odgłos pękającego szkła.

            Powiedzenie, że Crystal była przygnębiona, byłoby niedopowiedzeniem. Upiła łyk słodkiego drinka, który przygotował jej Henry i zerknęła kątem oka na swoich przyjaciół, którzy bawili się na parkiecie. Powinna do nich dołączyć, ale zupełnie nie miała na to nastroju. Kolejny casting zakończył się porażką, przytyła kolejny kilogram i kolejny raz czuła się cholernie samotna.

            Jasne, miała Tylera, który odkąd pamięta był dla niej niczym brat, ale który teraz spędzał coraz więcej czasu z Arden, swoją najnowszą dziewczyną. Daniel, który zawsze był dla niej i przy niej, miał jakiś ważny projekt na zajęciach, który pochłaniał go w całości i choć widziała, że się stara i wypytuje co u niej, to teraz zamiast przebywać z nią, kręcił się na parkiecie z Jamie.

            Nie widziała, że niemal nieustannie spoglądał w jej kierunku, ale cóż, dziewczyny zazwyczaj nie zwracają uwagi na takie rzeczy.

            A najbardziej frustrowała ją Jade i Dylan, którzy zachowywali się jak najlepsi przyjaciele, choć Crystal tak bardzo chciałaby, żeby byli parą. Na dodatek przez kilka dni nie odzywali się do siebie, co Gardner skwitowała lakonicznym wyjaśnieniem, że O’Brien to „egoistyczny dupek, który nie dba o innych”. To była prawda. Chociaż Crystal i on kochali się jak rodzeństwo, to Dylan był ostatnią osobą na ziemi, którą dziewczyna byłaby w stanie zrozumieć.

            Ale Jade nie miała z tym problemu i to sprawiło, że Crystal miała już nawet wymyśloną dla nich ksywkę: Jylan, a teraz jej plan spalił na panewce.

            Przeklęta Spencer Blat i jej głupi serialik!

- Jeszcze raz to samo – mruknęła do barmana, nawet na niego nie spoglądając. Poczuła czyjąś dłoń na ramieniu, więc odwróciła się, napotykając łagodne spojrzenie piwnych oczu.

- Kiepski dzień?

            Widziała mężczyznę pierwszy raz na oczy, ale był przystojny, a ona na gwałt potrzebowała towarzystwa, więc uśmiechnęła się uroczo.

- Mógłby być lepszy.

            Henry postawił przed nią szklankę z drinkiem, więc wyciągnęła portfel, żeby zapłacić, kiedy nieznajomy ją wyprzedził, kładąc na ladzie kilka dolarów.

- Pozwól więc, że postawię ci drinka.

            Crystal uniosła do góry jedną brew i pokręciła z pobłażaniem głową.

- Wiesz co się może przez to stać? – mruknęła, przyglądając się podejrzliwie napojowi.

- Oświeć mnie – mężczyzna usiadł na stołku obok i uśmiechnął się przyjaźnie. Był naprawdę, naprawdę przystojny. Miał urocze dołeczki w policzkach, ciemnoblond włosy i prawdopodobnie był trochę starszy od niej. Ubrany w elegancki garnitur, wyglądał jak młody prawnik lub biznesman, co było naprawdę pociągające.

- Kupujesz mi drinka, rozmawiamy, mówisz mi komplementy…- zwilżyła usta czubkiem języka. – W końcu kładziesz mi rękę na kolanie i proponujesz, żebyśmy poszli do ciebie, a ja się zgadzam, bo przecież kupiłeś mi drinka i czuję się zobowiązana. Obściskujemy się w taksówce, aż lądujemy w twoim mieszkaniu gdzie przeżywamy szybki seks, który ty będziesz uważał za najlepszy w moim życiu, a ja będę marzyła o tym by się skończył. Potem skrępowani będziemy leżeć w ciszy, ty z zawyżonym ego, a ja z przeraźliwym rozczarowaniem, słuchając jak twój współlokator John za ścianą próbuje grać na gitarze i stać się kolejnym Ericem Claptonem, aż w końcu stwierdzę, że muszę iść do łazienki i wymknę się tylnimi drzwiami, kradnąc stówę z twojego portfela, żeby choć odrobinę zrekompensować sobie ten zmarnowany wieczór. A to wszystko dlatego, że postanowiłeś kupić drinka smutnej dziewczynie przy barze.

            Zakończyła swój wywód z przymilnym uśmieszkiem, licząc, że facet obrazi się i sobie pójdzie. Zmieniła zdanie, nie potrzebowała niczyjego towarzystwa. Wolała się upić w samotności. Mężczyzna jednak zaśmiał się głośno i pokręcił głową jakby z niedowierzaniem.

- Czyżbyś była jedną z tych wyjątkowych dziewczyn, czytających książki, słuchających alternatywnej muzyki i popierających nieznane nikomu ruchy polityczne? Jesteś tą dziewczyną?

            Kpina w jego głosie była na tyle wyraźna, że Crystal nie mogła powstrzymać uśmiechu.

- Oj tak, jestem tą, która zmieni twoje życie – prychnęła, przeczesując włosy ręką, który to gest przejęła od Jade.

- Jestem Alex – mężczyzna wyciągnął rękę i złożył delikatny pocałunek na dłoni, którą mu podała.

- Crystal.

            Wracałam zalana, zmęczona, półprzytomna, ale szczęśliwa. W dłoni trzymałam swoje czarne szpilki i wymachiwałam nimi na wszystkie strony, śpiewając głośno piosenkę, której tekstu nie dało się zrozumieć. Jamie i Josh szli obok mnie, objęci i uśmiechnięci, z rozbawieniem oglądając moje popisy.

- Mam ochotę wskoczyć do fontanny! Gdzie jest fontanna?! Dajcie mi ją! – zawołałam, rozpaczliwie rozglądając się na boki.

- Gardner, jesteśmy na Brooklynie – jęknęła Jamie, takim tonem jakby miało mi to wszystko wyjaśnić. – Słuchaj, my skręcamy tutaj, żeby wrócić do siebie. Masz do przejścia jedną przecznicę. Nawet ty nie jesteś zdolna do tego, by wpaść w tarapaty na tak krótkim odcinku. Dasz sobie radę?

            Kiwnęłam głową odrobinę za mocno, bo zatoczyłam się do przodu.

- Dam – uniosłam dumnie głowę do góry i pewnym siebie krokiem ruszyłam w wyznaczonym przez przyjaciółkę kierunku. Jedna przecznica to nie było dużo. Cote miała rację, nawet ja nie miałam takiego szczęścia by…

- Hej, ślicznotko. Dokąd idziesz?!

            No oczywiście.

            Odwróciłam się do tyłu i zobaczyłam trzech chłopaków zbliżających się w moją stronę. Momentalnie wytrzeźwiałam, oceniając swoje szanse na wyjście z tej sytuacji cało. Mogłam jak najszybciej biec do domu, ale pewnie już po kilku metrach by mnie złapali. Mogłam krzyczeć o pomoc, jednak oczywiście akurat w tamtym momencie, na tamtej ulicy, w najbardziej zatłoczonym mieście świata, nikogo nie było. Przełknęłam głośno ślinę i uśmiechnęłam się słodko, licząc na skuteczność swojego uroku.

- Właśnie idę do domu…Jestem strasznie zmęczona. Do zobaczenia – odwróciłam się, jednak jeden z osiłków chwycił mnie za nadgarstek.

- Ale gdzie się spieszysz…My ci chętnie dotrzymamy towarzystwa…- zaśmiał się gardłowo, a jego przyjaciele natychmiast mu zawtórowali. Poczułam mdłości i skurcz żołądka, orientując się jak nieciekawie przedstawia się moja sytuacja. – Możemy jeszcze razem się trochę zabawić…- dłoń drugiego mężczyzny wylądowała na moim pośladku.

- Chyba powinniście znaleźć sobie kogoś innego do waszej…zabawy.

            Mogłam być na niego zła. Mogłam nie rozmawiać z nim przez kilka dni. Mogłam wrzucić czerwoną skarpetkę do jego białego prania. Ale w tym momencie na widok Dylana poczułam jedynie nieopisaną ulgę. Korzystając z zaskoczenia napastników, wyrwałam się z ich uścisków i rzuciłam na szyję przyjaciela, wtulając się w niego całym ciałem. Opiekuńczo objął mnie ramieniem i szepnął, że wszystko będzie dobrze.

- Tylko ja mogę się bawić z moją dziewczyną, jasne? – głos O’Briena brzmiał mrocznie i głęboko, a z jego oczu promieniowała prawdziwa wściekłość. Trójka mężczyzn również musiała to dostrzec, bo wycofali się delikatnie i unieśli dłonie w niewinnym geście.

- Spoko…rozumiemy…Nie wiedzieliśmy, że zajęta. Odpuszczamy. Jest cała twoja.

            Odprowadzani ich czujnym spojrzeniem, nadal objęci, przeszliśmy na drugą stronę ulicy i zniknęliśmy za zakrętem. W ciszy doszliśmy do naszej kamienicy, na której schodach usiadłam i schowałam twarz w dłoniach.

- O mój boże! – jęknęłam cicho, czując jak po moich policzkach zaczynają płynąć łzy. Co by się mogło stać, gdyby Dylan tamtędy nie szedł. – Oni…Ja…- podniosłam przerażone spojrzenie na przyjaciela. – Dziękuję – szepnęłam. – Gdyby nie ty…

- Daj spokój – mruknął i nie musiałam go znać by wiedzieć, że jest wściekły. – Jestem tak wkurwiony, że mam ochotę tam wrócić i wsadzić im języki w dupy!

            Mimo powagi sytuacji, a może właśnie przez to, parsknęłam histerycznym śmiechem. Takiej groźby jeszcze nie słyszałam.

- Myślisz, że to zabawne? Kurwa, co ty tam w ogóle robiłaś?! Jak mogłaś być tak nieodpowiedzialna i wracać sama?! Mogłaś do mnie przyjść i…

- Och, tak. Bo w ostatnim czasie nasze relacje są naprawdę fantastyczne! – warknęłam sucho.

            Zapadła niezręczna cisza, więc wbiłam wzrok w swoje bose stopy. Dylan usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem. Wtuliłam się w niego, czując jak jego znajomy zapach powoli mnie uspokaja.

- Przepraszam. Za wszystko. Za to, że krzyczałem i za…za przesłuchanie. Po prostu byłem wściekły, że to Daniel pomagał ci się przygotować.

            Jego głos był cichy i gdyby nie to, że kierował słowa prosto do mojego ucha, zapewne nic bym nie zrozumiała.

- Dlaczego?

- Nie wiem. Po prostu…to ja jestem twoim najlepszym przyjacielem i…to po prostu powinienem być ja.

            Spojrzałam w jego ciemne oczy, które w świetle miejskich latarni błyszczały jeszcze bardziej niż zwykle. Przełknęłam ślinę, czując dziwne wzruszenie spowodowane jego słowami. Spowiła nas cisza. Tym razem nie niezręczna, ale dziwnie wygodna. Cisza, która staje w gardle, zatrzymuje rzeczywistość dookoła i uderza do głowy niczym alkohol. Cisza, podczas której człowiek boi się zrobić cokolwiek, bo jeden ruch może zmienić wszystko.

            Wzięłam głęboki wdech.

- Okej.

            I świat nagle jakby ruszył z miejsca. Dylan pomógł mi wstać i przebrać się w piżamę. Ułożył mnie wygodnie na łóżku i tuż po opiekuńczym pocałunku w czoło, wyszedł z mojej sypialni. Ja jednak jeszcze długo nie mogłam zasnąć. 

***

*Tak, jestem fanką Matta, siatkówki i Skry Bełchatów. Musiałam to jakoś wcisnąć!

**Piosenka z Grease, czyli przedstawienia, które będą wystawiać

***Sparafrazowany cytat z "Seksu w Wielkim Mieście", który jest także moją Biblią ;)

Jest kolejny!

Teraz oficjalnie: rozdziały będą pojawiać się 2 dnia każdego miesiąca, z powodu natłoku nauki.

Mam nadzieję, że rozdział się spodoba :)

Czy ktoś z was zajmuje się może robieniem szablonów? 

Ten, który dostałam od Julii był piękny, ale wielu z was skarżyło się na kolorystykę. 

Napiszcie do mnie na tt: @susanne597

Dziękuję za niemal 12 tysięcy wejść! *.* 

Jesteście wspaniali i serio was kocham!

<3

#ATWff