18. Moja dziewczyna

- Kupił ci co?! – pisnęła Holland, wpatrując się w dwa kartoniki, trzymane w dłoni. Posłałam jej szeroki uśmiech i całą siłą woli musiałam powstrzymywać się by, nie krzyczeć z radości. 

- No wiem – westchnęłam. – Najlepszy prezent, jaki mogłam sobie wymarzyć!

Wyszliśmy na festyn na promenadzie i teraz chłopcy próbowali wygrać dla nas jakieś nagrody, a my stałyśmy kawałek dalej, omawiając zachowanie O’Briena. 

- To zdecydowanie przebija różę Ryana! – uśmiechnęła się Ruda, co jakoś mnie nie zaskoczyło. Ona od zawsze była w #TeamDylan. 

- To będzie wasza pierwsza oficjalna randka – Crystal wyglądała na równie podekscytowaną co ja. Oderwałam odrobinę waty cukrowej z jej porcji, z racji, że swoją zjadłam już dawno.

- Denerwuję się...

- Niepotrzebnie. Po tylu nieoficjalnych, nie powinno być trudno.

Moja współlokatorka miała rację. Bywałam już z nim sam na sam. Bardzo często. Łyżwy, mecz, czy nawet te pozornie nic nie znaczące wieczory, podczas których oglądaliśmy filmy, leżąc w moim łóżku. Tyle, że to wszystko robiliśmy jako przyjaciele. A na koncert szliśmy jako...hmm, jako kto? Para? Prawie-para? Niedoszli? 

Westchnęłam ciężko i dałam dziewczynom znak, by skończyć rozmowę. Chłopcy szli już w naszym kierunku, a ja nie chciałam by, któryś cokolwiek usłyszał. 

- Mam coś dla ciebie – Ryan objął mnie ramieniem i wręczył maskotkę Pingwina z Madagaskaru. 

- Dziękuję – uśmiechnęłam się szeroko, bo powiedzmy sobie szczerze: to było urocze. Cmoknęłam go w policzek, a jego oczy rozjaśniały, wywołując we mnie wyrzuty sumienia. Nie powinnam była tego robić. 

Ruszyliśmy dalej, aż w końcu zdecydowaliśmy się wejść do jasno oświetlonej kręgielni. Śmiejąc się i żartując, zajęliśmy jeden tor, a Josh wprowadził nasze imiona. Każdy kto mnie znał, wiedział, że byłam fatalna w tej dziedzinie sportu. Moja kula dwa razy wylądowała w rynnie, ale nie przejęłam się. Przyzwyczajenie hartuje człowieka. 

Ryan z kolei był pewny wygranej, co zupełnie mnie nie zdziwiło. Był świetny i zawsze kiedy wychodziliśmy z przyjaciółmi na kręgielnię, to on wygrywał wszystkie rozgrywki. Chwycił ciężką, ciemnoróżową kulę i podszedł do mnie. 

- Chuchnij na szczęście.

Zaśmiałam się, bo to był nasz dawny zwyczaj. Kelley nieodmiennie twierdził, że byłam jego amuletem, co było dziwne, ponieważ sama nie mogłam nazwać się osobą pobłogosławioną fortunnym losem. Spójrzmy choćby na ostatnie miesiące: chłopak, którego lubię spotyka się z najseksowniejszą kobietą świata, a kiedy w końcu z nią zrywa i zaczyna coś do mnie czuć...pojawia się mój były. Świat musiał mieć ze mnie niezły ubaw. 

Ale chyba jednak się pomyliłam, ponieważ Ryan ustrzelił pięknego strike’a. Razem ze wszystkimi zaklaskałam, a on podszedł do mnie i pocałował mój policzek.

- Nieodmiennie jesteś moim szczęściem.

To wystarczyło by Dylan mruknął coś pod nosem i ruszył w stronę baru, pod pretekstem kupienia przekąsek. Westchnęłam przeciągle, łapiąc kontakt wzrokowy z Holland, która ruszyła za chłopakiem. To przecież nie jest moja wina!

Usiadł na wysokim stołku, a znudzona nastolatka za ladą jakby się ożywiła. 

- Coś podać? 

- Nie.

Spodobał jej się, wiedział o tym. Ale po pierwsze: z pewnością była kilka lat młodsza od niego. Za młoda. Po drugie: wyglądała jak dziewczyna, która rzuca się na pierwszego lepszego, a on zdecydowanie w takich nie gustował. Po trzecie: pracując w takim miejscu jak to, musiała pachnieć jak ser i nachosy, a choć je lubił, to z pewnością nie aż tak, by się z nimi umówić. No i po czwarte: nie była Jade.

Jade, która teraz siedziała obok tego frajera, ściskając maskotkę, którą od niego dostała. Dmuchając na jego kulę, by przynieść mu szczęście. Prychnął pogardliwie. On nawet nie zdawał sobie sprawy, że już był pobłogosławiony dobrym losem. Przecież taka dziewczyna jak Jade, w ogóle nie powinna była zwrócić uwagi na taką cipę, jak on. Nie mówiąc już o tym, że była z nim przez tyle lat i oddała mu bardzo dużo części siebie.

Zbyt wiele. 

- Nie mów, że rezygnujesz – Hol zajęła miejsce po jego prawej i uśmiechnęła się pocieszająco.

- Zostaw mnie – mruknął, nawet nie podnosząc na nią wzroku. 

- Ona cię lubi – Ruda położyła mu dłoń na ramieniu, a on ledwo powstrzymał się, by jej nie strącić. Nie potrzebował litości, jednak nie chciał zranić przyjaciółki.

- Być może – skinął głową. – Ale on jest tak dużą częścią jej przeszłości, że szczerze mówiąc, nie wiem jak z nim konkurować.

Po raz pierwszy wyrzucił z siebie na głos to, co tak długo go dręczyło. 

- Ale z jakiegoś powodu z nim zerwała, prawda? Boże, gdzie się podział ten pewny siebie Dylan, który bawił się laskami jak klockami w przedszkolu?

- On był jej pierwszym we wszystkim. Czegokolwiek bym nie zrobił, to on zawsze będzie o krok przede mną.

- To może po prostu sobie odpuścisz – rzuciła Roden, na pozór lekko, jednak czujnie obserwując przyjaciela. – Jest pełno innych dziewczyn. Chętnych i bez bagażu...Już nie raz tak robiłeś.

- Żartujesz?! – brązowe oczy otworzyły się szeroko. – Nie mogę...To jest Jade. Tak się nie da.

Rudowłosa uśmiechnęła się z satysfakcją.

- Mój mały Dylanek dorasta – zaśmiała się i zmierzwiła jego ciemną czuprynę. – Więc chyba nie masz wyjścia co? Nie możesz odpuścić, to musisz walczyć. A siedzenie tutaj i pozwalanie, by ten koleś mógł ją sobie swobodnie czarować, za żadną cholerę nie jest walką. 

- Dzięki, Hol - chłopak pokiwał głową. Jego przyjaciółka miała rację. Nie będzie ciotą. Ta rola jest już obsadzona i z pewnością przypadła Ryanowi. Nie odda Gardner tak łatwo.

- I pamiętaj – Holland położyła mu dłoń na ramieniu. – Ty jesteś pierwszym, który zabiera ją na koncert 5SoS. Przeszłości nie zmienisz, ale zawsze możesz zbudować przyszłość.

- Pierdolisz jak w komedii romantycznej – O’Brien pokazał jej język, ale w myślach poważnie zastanowił się nad jej słowami. Nie wiedział kiedy stała się taka mądra. – Dzięki. 

Następnego dnia poszliśmy na plażę, a wieczorem do klubu i zanim się obejrzałam, nastał dzień koncertu. Z każdą minutą umierałam co raz bardziej, chcąc już znaleźć się pod sceną i zobaczyć piękne twarze swoich idoli.

- Co zakładasz? – zapytała Jamie, rozwalona na moim łóżku. Hol i Crystal okupowały miejscówkę tej pierwszej. Ja w samej bieliźnie stałam na samym środku pokoju, tuż przed otwartą walizką, próbując znaleźć rozwiązanie. Nie miałam pojęcia. Chciałam wyglądać dobrze. Chciałam wyglądać idealnie, a jakoś nic mi nie pasowało. 

- Dylan uwielbia cię we wszystkim – Reed przewróciła oczami. – Załóż cokolwiek.

- Tu nie chodzi o niego – prychnęłam, chociaż wszystkie dobrze wiedziałyśmy jaka była prawda. – Tu chodzi o Hemmingsa. 

- Luke jest słodziutki, ale osobiście jestem Ashton Girl – westchnęła Cote, sięgając do leżącego przed nią talerzyka po ciastko. – Zazdroszczę ci, że zobaczysz ich na żywo. 

- Ja też sobie zazdroszczę – skinęłam głową, a w tym samym czasie otworzyły się drzwi i wsunęła się przez nie głowa Dylana.

- Mam nadzieję, że to nie jest to w czym idziesz, bo jeśli tak to zostajemy w domu do kurwy! – warknął, mierząc moje ciało spojrzeniem. Doskonale wiedząc, że jestem cała czerwona, szybko chwyciłam ciemne jeansy, rozcięte na kolanach i czarny tank top z napisem „Avada Kedavra! Nope, you’re still bitch”.  

- Już idę.

Na nogi wciągnęłam czarne vansy i żartobliwie szturchnęłam O’Briena, który wyglądał na trochę zniecierpliwionego. 

- No w końcu – jęknął i ramię w ramię, odprowadzani spojrzeniami naszych przyjaciół, wyszliśmy z domu. Na Ryana nie chciałam patrzeć. To miał być miły wieczór. 

- Nie wiedziałam, że lubisz Sosów. 

- Bez szału. Ale są w porządku. 

Zmarszczyłam czoło, nagle powątpiewając w powodzenie całego przedsięwzięcia.

- To dlaczego...

- Bo ty ich uwielbiasz.

Dylan był idealnym dowodem na to, że chłopak może być seksowny jak cholera, ale równocześnie totalnie uroczy. Pisnęłam, zadowolona z odpowiedzi i chwyciłam go pod ramię.

- Ow – miauknęłam. – To takie słodziutkie, Dylanku.

- Jezu, weź skończ – przewrócił oczami, ale widziałam, że jest rozbawiony. Postanowiłam to ciągnąć.

- Ale jesteś, Honey-poo! Jesteś jak jedno słodziutkie radosne słoneczko z tęczowej krainy! 

Jego wielka dłoń wylądowała na mojej twarzy, kiedy spróbował mnie uciszyć.

- Jaka ty bywasz denerwująca! Nie jestem uroczy. Jestem seksowny. Mylisz pojęcia, skarbie.

- O nie, nie wydaje mi się – zdecydowanie pokręciłam głową. – Pamiętasz taką bajkę „Troskliwe misie”? Jesteś jednym z nich! Taki jesteś uroczy! 

- Boże – westchnął cierpiętniczo. – Za jakie grzechy?

Zachichotałam, ale skończyłam swoje żarty, ponieważ doszliśmy już na miejsce. Przed nami rozciągał się tłum podekscytowanych nastolatek, ściskających banery, robiących zdjęcia i podskakujących z podekscytowania. Gdyby nie Dylan, zapewne wyglądałabym podobnie. On jednak ściskał moją rękę i uśmiechał się do mniej w ten jedyny i niepowtarzalny sposób, skutecznie odciągając moje myśli od chłopaków z Australii, których miałam zobaczyć już za chwilę.

Ustawiliśmy się w kolejce do sprawdzania biletów i rozmawialiśmy. To było zupełnie tak, jakby nic się między nami nie zmieniło i niemal popłakałam się z uczucia ulgi. Bałam się, że może być niezręcznie, ale zachowywaliśmy się jak zawsze. Jak najlepsi przyjaciele. Żartowaliśmy, śmialiśmy się i wpatrywaliśmy się sobie w oczy, a on przez cały czas nie puszczał mojej ręki. Kiedy w końcu zostaliśmy wpuszczeni do środka, poprowadził mnie na płytę i skutecznie eliminował kolejne osoby, tak, byśmy mogli znaleźć się jak najbliżej sceny. Chichotałam za każdym  razem, kiedy przypadkowo na kogoś wpadał/deptał/kopał. W końcu, gdy widok sceny był zadowalający, stanął za mną i objął mnie od tyłu ramionami, opierając brodę o czubek mojej głowy.

- Nie wierzę, że tu jestem – nie sądziłam, że potrafiłam się tak szeroko uśmiechać. – Dziękuję.

- Wydaje mi się, że znasz lepsze sposoby na okazanie wdzięczności – nie widziałam jego twarzy, ale mogłam sobie wyobrazić jak unosi do góry kącik ust, a jego oczy błyszczą, mówiąc o tym, co zostało zawarte między wierszami. Przygryzłam dolną wargę i odwróciłam się tak, by stać przodem do niego. Och, był taki idealny. Jego ręce wsunęły się pod mój tank top, a ja zadrżałam, mimo że wcale nie było mi zimno. Wręcz przeciwnie, zrobiło się strasznie gorąco. Miałam wrażenie, że wszystko zniknęło i byłam tylko ja i on.

A potem na scenę wszedł suport i dziewczyny dookoła nas zaczęły piszczeć, więc posłaliśmy sobie tajemnicze uśmiechy, a następnie odwróciłam się w stronę sceny. Zespół, który grał przed Sosami był dobry, ale dopiero kiedy Australijczycy pojawili się na scenie, zaczął się prawdziwy show. Skakałam ze wszystkimi, zdzierałam sobie gardło na każdej piosence i nie mogłam oderwać od nich wzroku. Byli tacy cudowni!

Kiedy grali „End up here” Dylan wziął mnie na barana, tak bym mogła lepiej widzieć zespół i przysięgam, że Hood puścił mi oczko! Przez chwilę obawiałam się, że spadnę, ale O’Brien mocno mnie trzymał, nie chcąc, by coś mi się stało. Jego dłonie błądzące po moich udach odrobinę mnie rozpraszały. 

- Dzięki za dzisiaj! Byliście niesamowici, Los Angeles! Teraz przed nami ostatnia piosenka - zawołał Luke, wywołując jednocześnie falę radosnych pisków jak i smutku, z racji zakończenia koncertu. Rozległ się znany wszystkim rytm „She looks so perfect”, a ja zeszłam z ramion Dylana, który ponownie objął mnie swoimi męskimi ramionami. To był idealny wieczór.

- You look so perfect standing there, in my American Apparel underwear, and I know now that I’m so down. I’ve made a mix tape straight out of ’94. I’ve got your ripped skinny jeans lying on the floor, and I know now that I’m so down – Dylan nucił mi do ucha i choć może jego wokalu nie dało się porównać z głosem Hemmingsa, to jakoś mi to nie przeszkadzało. Wtuliłam się w niego jeszcze mocniej i o to, pomyślałam, było czyste szczęście.

Kiedy koncert się skończył, żadne z nas nie miało ochoty wracać do domu. Nogi same poniosły nas na plażę i spacerowaliśmy oświetlanym przez księżyc brzegiem oceanu. Czułam się jak w filmie, albo we śnie i proszę, westchnęłam w myślach, niech nikt nie próbuje mnie obudzić! 

Usiedliśmy na wilgotnym piasku. On z nogami wyprostowanymi, a ja rozłożyłam się wygodnie z głową na jego kolanach. Znowu rozmawialiśmy. O wszystkim. Tak jakby te wszystkie tygodnie milczenia, złości i niepewności nigdy nie miały miejsca. Jak wtedy, kiedy wszystko było proste: na samym początku.

Chłopak leniwie bawił się moimi włosami, a ja przymknęłam oczy, rozkoszując się jego dotykiem. 

- Co sobie o mnie pomyślałeś, kiedy zobaczyłeś mnie po raz pierwszy? – zapytałam, a on zaśmiał się głośno.

- Kim jest ten skrzat z walizką trzy razy większą od siebie...Au! – z trudem i pod dziwnym kątem, udało mi się uderzyć go w ramię. – A zaraz potem zmieniło mi się na: kim jest ta wariatka, która zjadła chilli Crystal?

Zachichotałam, modląc się, żeby nie spytał mnie o to samo. Próżne nadzieje, ponieważ chwilę później usłyszałam dokładnie to. Przygryzłam wargę. No i co ja mu miałam powiedzieć?

- Że za każdym razem kiedy się uśmiechasz, to gdzieś na świecie rodzi się jednorożec – mruknęłam niewyraźnie, ale chłopak i tak musiał mnie zrozumieć, ponieważ wybuchnął śmiechem i przez dobrą chwilę nie mógł się uspokoić.

- Cicho! – warknęłam, ale on tylko pocałował mnie w czoło, co sprawiło, że odrobinę zaniemówiłam.

- Jesteś cudowna, wiesz?

Nie wiedziałam i miło było to usłyszeć. Siedzieliśmy jeszcze chwilę, ale kiedy zrobiła się druga w nocy, postanowiliśmy wrócić do domu. Ta randka już i tak była idealna. Kiedy doszliśmy pod drzwi zatrzymaliśmy się w niemym wyczekiwaniu. Posłałam mu najbardziej uwodzicielskie spojrzenie jakie mogłam i przez moment wydawało mi się, że działa. A jednak nic się nie stało. Pocałował mnie jedynie w policzek i obdarował swoim słynnym uśmiechem.

- Dobranoc, Jade. Było świetnie. 

I poszedł. Wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi, a mnie zostawił przed wejściem. Co do kurwy?

Dziewczyny zarzuciły mnie gradem pytań o koncert, Dylana i cały wieczór. Odpowiadałam lakonicznie i bez zbędnej ekscytacji, choć to przecież była najlepsza noc mojego życia. No prawie. Była by o wiele lepsza, gdyby zakończyła się pocałunkiem. 

Nie wiedziałam o co chłopakowi chodzi. Wiedziałam, że nie czuł się gotowy na poważny związek. To przecież mi powiedział. Że nie był pewien czy chce się angażować i ryzykować, że wszystko zepsujemy. Ale chyba na to było już za późno. Nie wyobrażałam sobie, że moglibyśmy teraz wrócić do czysto przyjacielskich relacji. To tak jak z podartą kartką papieru: możesz ją skleić, ale i tak będzie widać, że kiedyś została zniszczona. Nadal będą na niej wszystkie rysy i rozdarcia. 

Ostatniego wieczoru w LA wyszliśmy do klubu i mieliśmy zamiar zostawić w nim resztę pieniędzy, jakie przywieźliśmy. Chciałam się upić i nie przejmować tym cholernym chłopakiem, którego czekoladowe oczy nawiedzały mnie dosłownie cały czas. 

Bez problemów zostaliśmy wpuszczeni do budynku przez barczystego ochroniarza i zajęliśmy kanapy w kącie. Wypiliśmy parę shotów i ruszyliśmy na parkiet. Tańczyłam z każdym z naszej loży (w tym także z Dylanem i z Ryanem) a nawet podrywał mnie jakiś starszy koleś, którego jednak szybko spławiłam. Bawiliśmy się świetnie i po jakichś dwóch godzinach wszyscy byli już zadowoleni i pijani. 

- Dajcie mi kieliszek – jęknęłam, wyciągając dłoń w stronę Dylana. Chłopak posłał mi powątpiewające spojrzenie, ale posłusznie spełnił mój rozkaz. 

- Nie sądzisz, że masz już dość?

- Nie.

Wzruszył ramionami i wlał mi wódki, za co obdarzyłam go szerokim uśmiechem. Szybko wyzerowałam alkohol a Ryan zaśmiał się głośno i objął mnie ramieniem.

- To moja dziewczyna!

Nie wiem czy to przez przyjęte tego dnia procenty, czy może coś w końcu pękło, ale Dylan zmroził Kelly’ego spojrzeniem i warknął.

- Nie sądzę, żeby ona była twoja.

Przy naszym stoliku zapadła cisza, a mój wzrok błądził od jednego do drugiego, jak na meczu tenisa. To nie miało skończyć się dobrze. Czułam jak mój były napina mięśnie.

- Jade jest moja. Zawsze była i zawsze będzie. 

Potem wydarzenia posypały się błyskawicznie. Dylan wstał gwałtownie ze swojego miejsca, przy okazji przewracając stolik, na którym stał alkohol. Kieliszki poprzewracały się, oblewając nas wszystkich, ale w sumie nikt się tym nie przejął. Ponieważ O’Brien doskoczył do Ryana i uderzył go prosto w twarz. Zszokowana zakryłam usta dłonią, obserwując jak mój przyjaciel próbuje skopać tyłek mojej byłej miłości i nie byłam w stanie się poruszyć. Zwróciliśmy na siebie uwagę ochroniarzy, którzy szybko znaleźli się przy walczących i siłą wyprowadzili Dylana z klubu. Kelley usiadł na kanapie, widocznie zaskoczony tym co się stało i z twarzą pokrytą krwią. Gdyby nie alkohol, zapewne oddałby brunetowi, co prawdopodobnie nie skończyłoby się dobrze. Przez chwilę walczyłam sama z sobą czy zostać i zająć się Ryanem, czy też ruszyć za Dylanem, ale szybko podjęłam decyzję. 

Przebiłam się przez tłum tańczący na parkiecie i wybiegłam z klubu. Rozejrzałam się po ulicy, jednak nie musiałam daleko szukać. Chłopak siedział na krawężniku i oglądał swoją dłoń, która nie wyglądała ciekawie. Również krwawiła, ale z pewnością mniej niż twarz Ryana. 

- Co ty sobie kurwa myślisz! – warknęłam, zbliżając się do O’Briena. Zaskoczony podniósł głowę, a na mój widok, na jego twarzy pojawił się ten charakterystyczny, sarkastyczny uśmieszek.

- Sorry.

Przez chwilę, aż zaniemówiłam z oburzenia.

- Sorry?! Sorry?! Wiesz gdzie sobie możesz wsadzić to głupie „sorry”? W dupę. Jak mogłeś? Boże, jesteś takim kretynem...

Odwróciłam się na pięcie i zamierzałam odejść, ale on szybko chwycił mnie za nadgarstek. Próbowałam się wyrwać, jednak był ode mnie o wiele silniejszy. 

- Co?! – warknęłam zirytowana, z pewnością nie spodziewając się odpowiedzi, którą otrzymałam.

Bo Dylan tak po prostu przyciągnął mnie do siebie i zachłannie wpił się w moje usta. 

***

Jak zwykle poślizg.

Miał być jednodniowy, wyszedł dwudniowy, przepraszam bardzo.

Mea culpa, czy jak to tam się pisze.

Rozdział mi się nie podoba, a mój mały potworek, zwany Weną, poszedł na wakacje.

Dodam coś w przyszłym tygodniu, prawdopodobnie w poniedziałek lub wtorek.

Wtedy też napiszę wam, jak to będzie funkcjonować w roku szkolnym, ale prawdopodobnie będzie kiepsko z czasem.

Klasa maturalno, witaj!

Jeśli chodzi o treść... Cóż, ci, którzy oglądali trailer, prawdopodobnie się tego spodziewali.
Co do końcówki rozdziału to...Poczekajcie z falą szczęścia ;)

Dziękuję za cierpliwość i mam nadzieję, że chociaż coś się Wam podoba.

Kocham was i proszę o komentarze <3

:*