19. Pomyłka.

Bałam się otworzyć oczy.

Bałam się, że kiedy to zrobię, wszystko okaże się moim głupim snem i zostanę dosłownie z niczym. A przed chwilą przeżyłam pocałunek życia i nie chciałam, by okazał się jedynie wymysłem. Dopiero gdy poczułam ból w płucach, zorientowałam się, że wstrzymywałam oddech, więc powoli wypuściłam powietrze.

- Jade...Ja...- usłyszałam głos chłopaka, więc odważyłam się uchylić powieki. Stał tam: bezradny i widocznie zagubiony, a szczerze mówiąc niedokładnie to chciałam zobaczyć w tych jego ciemnych oczach. – Ja...przepraszam...nie powinienem był...Przepraszam! Ja...To była pomyłka.

Zabolało mnie dosłownie całe ciało i miałam wrażenie, że upadnę na chodnik, a moje serce zaczęło szybciej pompować krew. Policzki natychmiast zrobiły się czerwone, a pięści zacisnęły tak mocno, że paznokcie poraniły mi wnętrza dłoni. Jednak czym były one przy złamanym...sercu? Ból przecież przenikał wszystko.

- Świetnie! – warknęłam i odwróciłam się w stronę klubu. Szybkim krokiem zmierzałam w stronę budynku, planując wejść do niego, znaleźć łazienkę i zamknąć się w niej do końca życia, który prawdopodobnie miał nastąpić dość szybko. Powstrzymywałam płacz, wiedząc, że kiedy pozwolę łzom płynąć, wyleje się ich zbyt dużo. A mój organizm się odwodni i umrę. 

Dylan ruszył za mną i chwycił mój przegub, więc spojrzałam na niego i zaśmiałam się gorzko. Wyglądał jak zbity psiak i niemal zrobiło mi się go szkoda. Niemal.

- Daj spokój, Młoda...

- Słucham? – syknęłam wściekła, gwałtownie wyrywając rękę z jego uścisku. – Dać spokój?! Czy ty siebie słyszysz! Boże, Dylan! - wzięłam kilka głębokich wdechów. – Czego ty w ogóle ode mnie chcesz? – zapytałam już spokojnie, ze słyszalną rezygnacją. Miałam dość. Całej tej sytuacji, niedomówień, wspaniałych momentów, które psuły się szybciej niż niezjedzona kanapka w torbie. Chciałam wiedzieć. Na czym stoimy, co on czuje, cokolwiek.

Ale on milczał. Na jego twarzy widziałam strach, poczucie winy i bezradność, ale przestało to już na mnie działać. Zacisnęłam usta w wąską linię. 

- Wiesz co? Lepiej to ty daj spokój. Mi. Po prostu...odpuśćmy sobie, okej?

Ponownie ruszyłam w kierunku klubu, ale tym razem nie próbował mnie zatrzymać. Mimo wszystko, niemal przy wejściu, sama postanowiłam się odwrócić.

- I jeszcze jedno – westchnęłam, rzucając mu ostatnie spojrzenie przez łzy, których nie udało mi się już powstrzymać. – Nigdy nie mów dziewczynie, że pocałunek z nią był pomyłką. Po prostu...nigdy. 

Moje nogi jeszcze nigdy nie były tak ciężkie. Mój żołądek jeszcze nigdy nie skurczył się do takich rozmiarów. Moje myśli jeszcze nigdy nie były tak pomieszane. 

Ryan mógł być moim pierwszym we wszystkim. Jednak Dylan wyprzedził go w jednej kategorii: on jako pierwszy złamał mi serce.

Atmosfera podczas powrotu do Nowego Jorku była tak gęsta, że niemal dało się ją kroić nożem. Nie odzywałam się do Dylana, a on chyba uszanował moją prośbę i faktycznie sobie odpuścił. Nie rozmawiał także z Ryanem, z oczywistych względów, choć to nie sprawiło wielkiej różnicy, bo nawet wcześniej wymieniali tylko kurtuazyjne zwroty. Reszta, jakby wyczuwając, że coś jest w powietrzu, chodziła dookoła nas na paluszkach, nie chcąc pogorszyć sytuacji. Tak jakby się dało! Szczerze, myślałam, że nie może być gorzej, ale jak zwykle los postanowił mnie zaskoczyć.

- Jade – Ryan uśmiechnął się do mnie, pomagając mi ściągnąć bagaż z taśmy. - Co ty na to, żeby uczcić nasz powrót?

Posłałam mu uważne spojrzenie, a moje nerwy jakby odrobinę się rozluźniły. Kelley zawsze tak na mnie działał: uspokajał mnie, wydobywał, to co najlepsze. Był przy mnie i dbał o mnie. Odwzajemniłam uśmiech.

- Co masz na myśli?

- Ty, ja, kino, kolacja, spacer? Cokolwiek.

To był pierwszy tak otwarty ruch z jego strony, mówiący „chcę cię z powrotem”. Poczułam na sobie wzrok dosłownie każdego z moich przyjaciół, a w tym także i Dylana, choć nie jestem pewna, czy on nadal mógł się cieszyć tym tytułem. Westchnęłam.

- Jasne, chętnie. Będzie fajne.

Złapałam kontakt wzrokowy z Holland, która nie wyglądała na zadowoloną, ale co mogłam poradzić. Gdybym mogła uszczęśliwić wszystkich – zrobiłabym to. Jednak Dylan tego nie chciał, przez co także ja byłam skazana na niepowodzenie i jedynie Kelley dawał mi taką szansę, by spowodować u niego radość. Więc dlaczego miałam tego nie zrobić?

- Dlaczego to zrobiłaś?!

Miałam wrażenie, że moje życie było dla nich bardziej ekscytujące niż niejedna telenowela. Schowałam twarz w poduszkę, a Crystal, Hol i Jamie zaczęły boleśnie szturchać mnie palcami.

- Bo tak.

Ta odpowiedź ich nie zadowoliła. Reed wyszarpnęła mi poduszkę, pozbawiając mnie w ten sposób ostatniego schronienia, przed ich ciekawskimi spojrzeniami.

- To nie jest odpowiedź. Pełnymi zdaniami, poproszę.

Rudowłosa podała mi tabliczkę czekolady, jakby stwierdzając, że przyda mi się to wsparcie, a ja westchnęłam głęboko. Wiedziałam, że dopóki im nie powiem, nie dadzą mi spokoju. 

- Bo z Dylanem nic nie wyjdzie, a Kelley to naprawdę cudowny chłopak i strasznie go kocham. Chce dla mnie jak najlepiej, zależy mu na mnie i często mi to okazuje. Znamy się jak nikt i zawsze przy mnie był, sprawiając, że stawałam się lepszą osobą. Jest moim...mistrzem Yodą! Moim moralnym kompasem. Z nim wszystko jest proste.

Dziewczyny wpatrywały się we mnie, nie robiąc nawet przerwy na mrugnięcie. Czułam się wyjątkowo niekomfortowo. W końcu odezwała się Jamie.

- Kochasz go? Naprawdę? 

- Tak – odpowiedziałam prawdopodobnie odrobinę za szybko i nawet w moich uszach zabrzmiało nie tak jak powinno. – Powinnam – jęknęłam w końcu. – Powinnam go kochać.

- Szczerze? – do dyskusji dołączyła się Crystal. – Ja uważam, że tak jest.

Nieomal zakrztusiłam się kawałkiem czekolady, ponieważ halo! Crystal była największą fanką Jylan, czy jak oni tam na nas mówili. 

- Serio?

- No. Ale jak brata.

Zamrugałam kilkakrotnie i skrzywiłam się malowniczo.

- Reed! Ja z nim uprawiałam seks! To ohydne!

Dziewczyny zaśmiały się głośno i po chwili także do nich dołączyłam. 

- Ja nie mówię, że kiedyś nie byłaś w nim zakochana...Ale, że teraz, po takim czasie...Po prostu kochasz go jak członka rodziny, przyjaciela. Ale zdecydowanie nie jest tym, który wywołuje u ciebie pożądanie i motylki w brzuchu.

- Dylan też nie wywołuje motylków – jęknęłam. – On powoduje tylko i wyłącznie dezorientacje i ból.

- Czasami właśnie po tym poznasz miłość – uśmiechnęła się Holland, a ja natychmiast zorientowałam się o czym mówi. Przecież ona i Colton rozstali się przez „toksyczną” relację, sprawianie sobie cierpienia i powolne wyniszczanie się. Ale się kochali. I nadal tak było. Chociaż Max był dobry i kochany. 

- Co z tobą? Kiedy zamierzasz powiedzieć Carverowi o pocałunku?

- Dzisiaj. Jesteśmy umówieni na kolację.

Zapadła cisza, ponieważ żadna z nas tak naprawdę nie wiedziała co powiedzieć. Jamie, siedząca najbliżej Rudej, objęła ją ramieniem. 

- Jakoś to będzie.

Tylko o tym teraz marzyłam: żeby jakoś to było.

Postanowiłam się nie stroić. Przecież Ryan i tak widywał mnie już w najgorszych stanach, więc przestał zwracać uwagę na to czy mam makijaż, czy nie. Dla niego i tak byłam piękna. Wzięłam głęboki wdech, po raz kolejny zerkając w lustro, próbując przekonać samą siebie do wyjścia z pokoju. Nie czułam tego podekscytowania co zazwyczaj. Przerażający brak emocji w porównaniu do chwil przed koncertem 5SoS. Ukryłam twarz w dłoniach. Nawet nie wiem kiedy to się stało! W jednej chwili zastanawiam się, na którym zależy mi bardziej, a w drugiej Dylan po prostu bierze mnie całą, dosłownie wszystko. Próbowałam znaleźć jakiś konkretny moment, ale chyba go nie było. O’Brien po prostu należał do tego rodzaju osób, które wchodzą do twojego życia nagle i gwałtownie, a po chwili orientujesz się, że nie wyobrażasz sobie, że mogłoby go w nim nie być.

Ktoś zapukał do drzwi, a ja przygryzłam wargę spodziewając się zniecierpliwionego Ryana. Jednak moje serce zatrzymało się na chwilę, zaskoczone widokiem obiektu moich nieustannych rozmyślań.

- Hej? 

- Hej – mruknął odrobinę niepewnie, jakby sam nie wiedząc co tu robi. – Szczerze, nie mam pojęcia dlaczego przyszedłem...- mówiłam? Znałam go. Znałam go tak dobrze, a i tak nie potrafiłam rozgryźć. – Wiem tylko, że...- przeczesał włosy ręką w nerwowym geście. – Nie idź na randkę z Ryanem.

Wciągnęłam powietrze. Próbowałam rozegrać to na spokojnie, jednak kiedy się odezwałam, mój głos był zachrypnięty.

- Dlaczego?

- Nie pasujesz do niego.

- A do kogo pasuję?

Cisza. Był cholernym psem ogrodnika! Nie chciał mnie, ale też nie chciał bym była kogoś innego. 

- Jade...to nie jest takie proste i dobrze o tym wiesz.

- No właśnie nie – poczułam jak znów tracę nad sobą kontrolę, co przy chłopaku zdawało mi się bardzo często. – To jest proste! Ty jesteś wolny, ja jestem wolna...Co jeszcze ci nie pasuje?!

- Twoja wielka miłość śpiąca na kanapie! To, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką i nie chcę tego zepsuć! To, że nie nadaję się do związku, a ty na niego zasługujesz! 

Byłam prawie pewna, że nasi współlokatorzy podsłuchują pod drzwiami, ale nie miałam czasu by się tym przejmować. Wściekłość mnie rozsadziła.

- Twój związek ze Spencer był wprost kwitnący! 

- Ale ty to nie Spencer! 

Zacisnęłam usta.

- Masz rację. Nie jestem najseksowniejszą kobietą świata. Przepraszam. 

Chłopak przewrócił oczami, i chciał się odezwać, ale mu przerwałam. Wiedziałam co miał zamiar powiedzieć „nie o to mi chodziło”. No nieważne. 

- Ty po prostu nie chcesz związku ze mną – wyminęłam go i otworzyłam drzwi. – Ale ktoś inny tak. Nie mogę czekać, aż się zdecydujesz. Nie chcę czekać. Mam swoją dumę, Dylan. Nie powinieneś się nią bawić...

Weszłam do salonu, ściągając na siebie zmieszane spojrzenia współlokatorów. Oczywiście, że wszystko słyszeli. Nasze mieszkanie nie miało grubych ścian. Uśmiechnęłam się do Ryana, który wyglądał na skrępowanego.

- Idziemy? Mam ochotę na popcorn!

Max był cudowny. Holland uśmiechała się za każdym razem, gdy na niego patrzyła. Miał w oczach tak niesamowitą dobroć i uczucie, że ściskało jej się serce. A teraz musiała zranić tego wspaniałego, kochanego człowieka.

Opowiadał jej jakąś historię o swoim bracie, ale w ogóle jej nie słuchała. Zamiast tego wpatrywała się w swój talerz, grzebiąc widelcem w kolorowej sałatce, próbując ułożyć sobie w myślach jakąś przemowę.

- Hol, co jest?

Podniosła na niego swoje piwne oczy. Nie była gotowa! Halo, ona nie była jeszcze gotowa!

- Muszę ci o czymś powiedzieć – słowa same jej się wymsknęły i miała wrażenie, że nie kontroluje już swojego ciała, a zwłaszcza swoich ust. Max zmarszczył czoło, dostrzegając niepokój i niesamowity strach na jej twarzy.

- W porządku...

Roden wzięła kilka głębokich oddechów, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy. Próbowała sobie przypomnieć cokolwiek z tego, co ułożyła sobie przed minutą, ale na próżno. 

- Nie chciałam tego...Jesteś fantastycznym chłopakiem! Najwspanialszym jakiego znam...Przepraszam cię tak mocno! Nigdy nie chciałam cię skrzywdzić!

Chłopak czuł, jak robi mu się niedobrze z każdym kolejnym słowem ukochanej, ale zachował spokój. Nigdy nie należał do nerwowych osób i choć serce mu się krajało na widok zarówno łez dziewczyny, jak i jej słów, nie okazał żadnych emocji. 

- Colton? – znał ją za dobrze. Ale w sumie była mu wdzięczna, że ją wyręczył i to nie ona musiała wypowiedzieć imię Haynesa na głos. Zacisnęła powieki, spodziewając się wyrzutów, żalu lub złości, ale nic takiego się nie stało. Max po prostu wstał bez słowa i chwycił swoją marynarkę. Podszedł do niej, całując ją w czubek głowy. Ciałem rudowłosej wstrząsnął szloch, a Max mimowolnie stwierdził, że były to najtrudniejsze kroki w jego dotychczasowym życiu: tak po prostu od niej odejść. Ale przecież to ona go skrzywdziła! To ona wybrała Coltona! Zawsze wiedział, że dziewczyna nie czuła do niego tego, co do Hynesa, ale liczył, że z czasem się to zmieni. Był naiwny. Prawdziwą miłość można uśpić na jakiś czas, ale nie uda jej się zabić. Zawsze jakoś wypłynie. 

- Szczęścia – mruknął i wyszedł z restauracji, odprowadzony jej załzawionym spojrzeniem. 

***

Wiem, że krótko.

Ale postanowiłam napisać COKOLWIEK.

Bo nie było mnie tu już DWA MIESIĄCE. To chyba nowy rekord.

I wiem, że mnie nienawidzicie. Ale obiecuję poprawę. 

Kocham Was bardzo i proszę o wybaczenie.

Jestem gotowa na krytykę: hejt start!

EDIT: Okej, jestem tchórzem. Nigdy nie twierdziłam, że jest inaczej. Dopiero kiedy wczoraj dodałam rozdział, odważyłam się przeczytać komentarze pod poprzednim.
I po pierwsze: dziękuję tym, którzy mnie bronili. Jesteście wspaniali i nie mogłabym wymarzyć sobie lepszych czytelników! Kocham Was!
A co do całej reszty: to macie rację. Przepraszam Was bardzo, za to że tak długo nie pisałam i nie dawałam znaku życia. Przez myśl mi nie przeszło, że możecie się o mnie martwić! No i zasługujecie na wyjaśnienia, więc oto one.
Jak większość z Was wie, jestem w klasie maturalnej. I jest to naprawdę duża presja pod względem nauki. Którą nakładam na siebie nie tylko ja, ale także rodzice i moja "cudowna, wybitna oraz chwalona" szkoła. Nie jest ważne, czy matematyka liczy się na studiach, czy tylko muszę ją zdać. I tak mam ją napisać na jak najwięcej procent, a samo "zaliczenie" to ujma dla mnie i całego liceum. 
Bla, bla, bla.
Więc nas nieźle gonią. Nieustannie mam zajęcia maturalne w szkole (przed i po lekcjach), nie mówiąc już o prywatnych dodatkowych lekcjach i zajęciach pozalekcyjnych, jak teatr czy debaty.
Oprócz matury, mam też niesamowitą ilość aktualnych sprawdzianów, odpowiedzi i kartkówek, na które nie mam kiedy się uczyć. No i muszę dojeżdżać do liceum do innego miasta. Moim znajomym droga do domu zajmuje dziesięć minut. Mnie? Minimum godzinę, co też jest bardzo męczące.
Nie zapominajmy też o zwykłych problemach: z facetami, przyjaciółkami, rodziną i codziennością.
I przez pierwsze tygodnie, naprawdę trudno było mi się połapać w tym nagłym chaosie.
Ale już jest lepiej! Zaczęłam odpowiednio organizować swój czas i biorę tabletki na zwiększenie energii, a także zmniejszenie stresu. 
Więc mam nadzieję, że następny rozdział nie pojawi się już po takiej przerwie, ale też nie złośćcie się na mnie, jeśli będziecie musieli czekać miesiąc. Ja za to postaram się, by to było maksimum. 
Mam nadzieję, że mi wybaczycie i przyjmiecie moje przeprosiny ;)