13. Ściana prawdy

            Sylwestra spędziliśmy wszyscy razem na Times Square i było to najlepsze rozpoczęcie roku, jakie mogłam sobie wyobrazić. No prawie, ponieważ oczywiście nie obyło się bez dram i problemów, ale byłam zbyt pijana, by wtedy się z nimi przejmować. Co innego następnego ranka, całkowicie obezwładniona przez ohydnego kaca. Wspomnienia z wczorajszego wieczoru zalały mój mózg, a ja jęknęłam przeciągle i z trudem znalazłam w sobie motywację do wstania. Na całe szczęście Crystal jakimś trafem leżała w moim łóżku, więc nie musiałam nigdzie chodzić, co, biorąc pod uwagę mój stan fizyczny, mogłoby skończyć się źle. O dziwo, nie tylko Reed postanowiła zakończyć imprezę w mojej sypialni. Posey leżał na dywanie w pozycji prawie bezpiecznej, a na jego ustach gościł lekki uśmiech. Musiało przyśnić mu się coś dobrego. Daniel z kolei zwinął się na moim ulubionym fotelu i wyglądał całkowicie uroczo. Dylana nie było. Zapewne nocował u Spencer.
            Tak, ona też poszła z nami na Times Square. Nie, nie byłam zła. Prawie.
- Nie śpisz już? – odezwała się cicho Crystal, za co podziękowałam jej w duchu. Nie szeptała jednak z troski o mojego kaca, ale po prostu nie miała już siły. Jej zaczerwienione oczy oraz cienie pod nimi świadczyły o przepłakanej i zmarnowanej nocy.
- Reed – mruknęłam i przytuliłam się do niej. Leżałyśmy na łyżeczkę, gdzie ja byłam tą większą i mogłam wyczuć jak jej ciałem ponownie wstrząsa szloch.
- Najgorszy sylwester świata – mruknęła, gdy już udało jej się uspokoić.
- Jak to się w ogóle stało? – spytałam, odgarniając włosy z jej twarzy. Wyruszyła ramionami.
- Powiedział, że powinnam przestać pić, bo nie chce zbierać mnie z chodnika – warknęła. Cóż, złość była lepsza niż płacz. Z nią mogłam sobie poradzić. – Powiedziałam mu, że jest sylwester i że chcę się bawić...A potem to jakoś przerodziło się w kłótnię i wyszło na to, że nie mamy z sobą absolutnie nic wspólnego i pochodzimy z dwóch różnych światów. On chciał dziewczyny, która będzie czekała na niego w domu z obiadem i wychowywała dzieci. A ja...zdałam sobie sprawę, że nigdy nie będę kimś takim. Nie dla niego.
            Uspokajająco głaskałam ją po ramieniu, czując jak powoli się rozluźnia. Może tak było lepiej? W końcu sama mówiła, że ostatnio im się nie układało. No powiedzmy sobie szczerze, całym sercem kibicowałam Danielowi, który w końcu odzyskał swoją szansę. Jeśli teraz zjebie, to przysięgam na Audrey Hepburn, że nie dostanie żadnej innej.
- A potem pocałowałam Sharmana.
            CO?! Podniosłam się gwałtownie i posłałam jej zaskoczone spojrzenie. CO?! Moja mina musiała chyba mówić wszystko, bo dziewczyna westchnęła i zaczęła tłumaczyć.
- Byłam zła, a on mnie pocieszał. Potem wybiła północ i wszyscy zaczęli się całować, a ja... Tak jakoś wyszło. A on oddał pocałunek i było naprawdę dobrze.
            Biedny Daniel. Miałam ochotę trzasnąć Crystal w tą niemyślącą głowę, ale przecież nie miała pojęcia o uczuciach chłopaka. No i właśnie zerwała z Alexem.
- A co z tobą? Ten chłopak z północy był gorący.
            Wzruszyłam ramionami. Nie było to nic takiego. Tylko spełnienie tradycji. Nawet nie wiedziałam jak miał na imię. Nie potrzebowałam tego. Pocałowałam kogoś o dwunastej i dzięki temu nie widziałam jak Dylan robi to ze Spencer. Win-win.
- Chodź, zrobimy jakieś śniadanie – szturchnęłam ją stopą. – I muszę się napić. Dużo, dużo wody.
- Kac morderca nie ma serca – zaśpiewała, jak widać zbyt głośno, bo Posey jęknął przeciągle i rzucił w nią poduszką. Nie miał teraz na czym spać, ale nie przeszkadzało mu to. Położył głowę na podłodze i powrócił do krainy Morfeusza.
            Wymieniłyśmy rozbawione spojrzenia.

            - The Lile’S Splash! – zawołał Tyler Hoechlin, witając nas w siedzibie Sony Music Entertainment. Uśmiechnęłam się szeroko, a on uściskał nasze dłonie. – Cieszę się, że was widzę. Zapraszam.
            Poprowadził nas krętymi, nowoczesnymi korytarzami do swojego biura, a ja nie mogłam się napatrzeć. Na każdej ścianie wisiały plakaty i okładki płyt i boże, ta wytwórnia wypromowała chyba...wszystkich!
            Wymieniłam rozanielone spojrzenia z Jamie. Cóż, wiem, że teoretycznie nie była ona członkiem zespołu, ale od początku towarzyszyła nam na każdej próbie i naprawdę traktowaliśmy ją jakby nim była. Po prostu nie mogliśmy zrobić tego bez niej. Nawet Adam się z tym zgodził, a przecież uwielbiali się irytować.
            Biuro Hoechlina było jasne, przestronne i piękne. Jeśli kiedykolwiek musiałabym pracować w jakiejś korporacji, tak wyglądałby mój wymarzony gabinet. Tyler usiadł za eleganckim, metalowym biurkiem, a my naprzeciwko niego, na wygodnych czerwonych krzesłach, które były jedynym kolorystycznym akcentem w całym pomieszczeniu.
- Cieszę się, że nasza współpraca tak dobrze idzie.
            Miał rację. W przeciągu ostatnich kilku tygodni, spotkaliśmy się dwa razy w eleganckiej restauracji (on płacił) oraz wymieniliśmy ogromną ilość maili, po to by ustalić formę kontraktu. Mieliśmy go dostać. Mieliśmy podpisać ten cholerny papier, a on miał zrobić z nas gwiazdy, którymi zawsze chcieliśmy być. Dzisiaj byliśmy tam nagrać pierwszą piosenkę.
            Hoechlin mówił jeszcze chwilę o tym jak się cieszy i o swoich planach, dotyczących nas. Na naszej pierwszej płycie miało się znaleźć dwanaście piosenek i jeśli wszystko miało pójść świetnie, w głowie tworzył już trasę koncertową, promocję w TV i międzynarodową karierę. To było trochę oszałamiające. Następnie poprowadził nas do studia nagraniowego, gdzie przedstawił nas jakiemuś palantowi w okropnym garniturze i stwierdził, że „zostawia nas w dobrych rękach”. Wątpiłam w to.
            Jamie zajęła miejsce na kanapie i pokazała mi uniesione do góry kciuki. Będzie dobrze, no jasne że będzie.
- Okej, najpierw zagrajcie co macie – rzucił Palant i rozsiadł się obok Cote. Wymieniłam spojrzenia z chłopakami, którzy tylko wzruszyli ramionami. Kazali mi wybierać.
- Zagramy „Brighter”.
            Jak na razie udało nam się stworzyć trzy oryginalne piosenki, a ta była jedną z moich ulubionych. Wydawała mi się...inspirująca. Nie była o złamanym sercu i miłości. Była o mnie. Wzięłam głęboki oddech i podeszłam do mikrofonu. To była moja chwila.

            - Och...hej – Daniel wszedł do mieszkania i zatrzymał się gwałtownie, dostrzegając znajomą postać skuloną na kanapie. Jej oczy otworzyły się szeroko na jego widok, zrywając na nogi się niczym spłoszona sarenka. Westchnął.
- Hej, myślałam, że wrócisz później.
            Crystal go unikała. Od tego pieprzonego sylwestra, gdy go pocałowała. A on szukał jakiejkolwiek okazji, by z nią porozmawiać, bo nareszcie był pewny.
- Reed – chwycił ją za nadgarstek, gdy wymijała go, próbując uciec do swojego pokoju. – Musimy pogadać.
            Widział w jej oczach, że o tym wiedziała. Ale miała w sobie coś z małej dziewczynki, która nie lubiła prowadzić dorosłych konwersacji i zazwyczaj unikała rozwiązywania problemów, licząc, że zrobią to same. Ale miała już te cholerne dwadzieścia lat i przyszedł czas na zmierzenie się z rzeczywistością. On nareszcie dorósł by to zrobić.
- Ja...- spojrzała w jego błękitne oczy. – Przepraszam, okej? Nie powinnam była tego robić i rozumiem, jeśli ty...
- Nie – przerwał jej gwałtownie i ostro, a ona chyba nigdy nie widziała u niego takiej determinacji. – Źle się wyraziłem. Ja będę mówić, a ty będziesz słuchać.
            Posadził ją na fotelu i stanął przed nią, gotów by wyznać to, co powinien powiedzieć już dawno temu. Gotów, by zachować się jak mężczyzna.
- Nie pieprz mi głupot, że nie powinnaś tego zrobić. Czekałem na to praktycznie odkąd cię poznałem i kurwa mać, nie żałuję. Jeśli ty tak, to...cóż, szkoda. Ale i tak musisz wysłuchać to co mam do powiedzenia.
            Jej usta otworzyły się w nieme „o”, a niewinne, brązowe oczy wpatrywały się uważnie w jego sylwetkę.
- Kocham Cię. I nie tylko jak siostrę, albo przyjaciółkę. To oczywiście też. Mogę ci powiedzieć wszystko, mogę zawsze prosić cię o pomoc i spędzić cały dzień nie nudząc się, a wręcz przeciwnie: nadal chcąc więcej. Owszem, jesteś impulsywna, fatalnie gotujesz i bardzo często zachowujesz się jak pieprzony dzieciak, choćby teraz, próbując ode mnie uciec. Ale mnie to nie obchodzi, wiesz? Nie ważne ile wad masz, nie przeszkadza mi to. Bo cię kocham, do cholery. Od pierwszego dnia liceum, kiedy zaprosiłaś mnie do waszego stolika i opowiadałaś jak nie znosisz Drew Finchel, bo założyła takie same buty jak ty. Przy okazji, były to jakieś śmieszne szare botki na szerokim obcasie, w których twoje nogi wyglądały zajebiście dobrze. I kocham cię nadal. Jako najlepszą przyjaciółkę, dziewczynę i moją ulubioną osobę na całym świecie. Jesteś irytująca, piękna i mądra, a jednym uśmiechem potrafisz naprawić cały dzień. I musiałem ci to kurwa powiedzieć, bo mam już dość udawania, że mi nie zależy. Bo tak nie jest. Teraz już wiesz. I możesz zadecydować, co chcesz z tym zrobić.
            A potem tak po prostu wyszedł, zostawiając ją całkowicie zaskoczoną i oniemiałą.

            - Ładne – mruknął Palant W Brzydkim Garniturze, a we mnie wszystko się zagotowało. Nie chciałam, by nasza muzyka była ładna. Miała przekazywać emocje. Sprawiać, by ludzie słuchający jej odnaleźli się w każdej nucie i myśleli: „jak idealnie pasuje ona do sytuacji, w której jestem!”. Ale ten facet prawdopodobnie nie miał uczuć, więc...
- Ładne? – powtórzył Adam, marszcząc brwi i posyłając mu groźne spojrzenie, z którego mężczyzna nic sobie nie zrobił. Jedynie wzruszył ramionami.
- Co mam wam powiedzieć? Jesteście tylko dzieciakami. Nie znacie się jeszcze, a ja tak. I jest dużo rzeczy, nad którymi musimy popracować.
            Wpatrywaliśmy się w niego oniemiali, a Jamie była o krok od przegryzienia jego tętnicy.
- Nad czym niby?! – zawołała gwałtownie. – Są rewelacyjni!
- Przede wszystkim musimy zatrudnić profesjonalnych tekściarzy...- pierwszy policzek dla Jade Gardner, autorki słów. – Zmienić linię melodyczną...- drugi policzek dla Josha McClain, autora muzyki. – A ty chłopcze, spóźniasz się z tempem – trzeci policzek dla Adama Berkleya, perkusisty. – Jesteście uroczy, ale to nie wystarczy, żeby zostać gwiazdami – i czwarty dla całego cholernego zespołu. Z początku żadne z nas nie było w stanie wydusić słowa, a wtedy...
- Co pan sobie kurwa wyobraża?! – syknęłam przez zaciśnięte zęby. – Może się panu wydawać, że zna się na muzyce, ale za cholerę nie zna się pan na nas. Nasze teksty są prawdziwe, nasza muzyka potrafi przemówić, a Adam jest najlepszym cholernym perkusistą w tym mieście. Nie będziemy waszymi marionetkami, które dają się zmieniać i przebierać, wdzięczne, że daliście im szanse. Mamy talent i mamy pasję i będziemy działać na własnych warunkach! Jeśli nie z wami, to z kimś innym. Może zajmie nam to więcej czasu, ale mnie to nie obchodzi. A wy będziecie jeszcze żałować swoich decyzji!
            Moi przyjaciele wyglądali jakby widzieli mnie po raz pierwszy. Palant W Brzydkim Garniaku był równie zaskoczony. Nie spodziewał się po mnie takiego wybuchu i szczerze, ja też nie. Ale to zrobiłam. Wygarnęłam mu. I pozostało mi zrobić jeszcze tylko jedno: efektownie wyjść ze studia, trzaskając drzwiami. Cóż, jeszcze nie jestem gwiazdą, a już gwiazdorzyłam.
            Potrzebowałam świeżego powietrza. Wyszłam drzwiami ewakuacyjnymi, znajdując się na tyłach budynku i wzięłam głęboki wdech. Wszystkie emocje powoli zaczęły opadać. Być może jutro miałam pożałować swoich słów, ale teraz odczuwałam jedynie bolesną satysfakcję.
- Odkryłaś moje tajemnicze miejsce – usłyszałam rozbawiony głos, więc odwróciłam się w stronę drzwi i zamarłam. O cholera. Przede mną stała pieprzona Oliwia Cash! Wokalistka mojego absolutnie ukochanego zespołu ButterflyEffects. W tych swoich absurdalnych pomarańczowych włosach, poszarpanych rockowych ubraniach i niebieskiej szmince na ustach.
- Mało ono tajemnicze, skoro każdy może tu przyjść – mruknęłam, sama nie wiedząc jak  udało mi się wydobyć głos. Oliwia Cash!
- Ale jeszcze nigdy nikogo nie spotkałam. Dlatego przychodzę tu na papierosa i kiedy mój producent doprowadza mnie do szału. Chcesz? – wyciągnęła do mnie paczkę używek, a ja skinęłam głową i poczęstowałam się.
- Dzięki.
- Palisz regularnie, czy też wkurzył cię któryś z tych frajerów?
- Odpowiedź numer dwa – wykrzywiłam się na wspomnienie Palanta W Brzydkim Garniturze. – Myślałam, że będzie inaczej. Hoechlin wydawał się być taki miły i myślałam, że nasza muzyka naprawdę jest w porządku – pożaliłam się, zanim tak naprawdę to przemyślałam. Nie chciałam wyjść na jakąś idiotkę przed Oliwią Cash. Ale ona tylko uśmiechnęła się ze zrozumieniem.
- Och, Tyler jest cudowny. Jedyny z tej bandy oszołomów, z którym mogę rozmawiać.
- Wysłał mnie do jakiegoś palanta, który totalnie mnie zlekceważył – warknęłam, wściekła na samą myśl o tym mężczyźnie.
- Każdy tutaj taki jest, ale powiem ci jedno – zatrzymała się dla wzmocnienia dramatycznego efektu. - Nie daj im się. Jeśli tu jesteś, na dodatek odkryta przez Tylera, to znaczy, że jesteś dobra. Deal with it, wracaj tam i skop im tyłki– mrugnęła do mnie porozumiewawczo, a ja mogłam odpowiedzieć tylko uśmiechem.
            No bo w końcu kim byłam, by kłócić się z samą Oliwią Cash?

            Spencer oparła głowę o jego ramię, przysuwając się bliżej. Oglądali jakiś film, w którym Blat „mogła zagrać, ale od początku wiedziała, że będzie beznadziejny” i nieustannie krytykowała błędy w scenariuszu i wykonaniu. Rzadko spędzali wieczór w ten sposób. Zazwyczaj chodzili na przyjęcia i imprezy, a oglądanie filmu na kanapie nie było za bardzo w ich stylu. Poczuł wibracje w kieszeni, więc oswobodził się z uścisku Spencer na tyle by móc odczytać wiadomość.
            „Dałam radę. Pokazałam tym zarozumiałym dupkom! ;) PS. POZNAŁAM OLIWIĘ CASH!” – Młoda.
            Nie mógł powstrzymać uśmiechu, który sam cisnął mu się na twarz. Po prostu nie mógł. Spencer widocznie coś wyczuła, bo posłała mu zaciekawione spojrzenie.
- Coś się stało?
            Ostatnimi czasy wolał unikać tematu Jade, wiedząc jak drażni on Blat, jednak mimo wszystko była jego dziewczyną i nie mógł jej okłamywać. A przynajmniej nie powinien. Westchnął.
- Jade miała dzisiaj pierwsze nagrania.
- No tak – głos aktorki zlodowaciał, a usta zacisnęły się w wąską linię. Kiedy spoglądało się na okładki magazynów, mogłoby się wydawać, że Spencer Blat ma wszystko. Jest piękna, sławna, zabawna i robiła pieprzoną karierę. Do cholery, była piątą najseksowniejszą kobietą świata! Ale jemu przez te kilka ostatnich miesięcy udało się ją poznać na tyle dobrze, by wiedzieć, że ona także ma swoje niepewności i kompleksy. A jednym z nich była Jade Gardner.
            No i to nie tak, żeby nie miała powodów. Ale Dylan po prostu nie mógł trzymać się od Młodej z daleka. Była jego najlepszą przyjaciółką. Za bardzo by za nią tęsknił. Już kiedyś próbował się zdystansować i to tylko pogorszyło sytuację. Zachowywał się wtedy jak cholerny dupek. Czasem nadal miał w pamięci jej zranione spojrzenie, kiedy tak po prostu olał ją w jej pierwsze święto dziękczynienia.
            Ale miał cholerną dziewczynę. Którą na dodatek była Spencer Blat. A to wiele utrudniało. Bo ona była zabawą, kimś przy kim mógł się wyluzować i kimś przy kim mógł zachować się jak dupek oraz spieprzyć parę rzeczy. A Jade...to było by poważne. Jeśli przekroczyli by tą granicę, na której teraz balansowali nie byłoby już odwrotu. I kiedy by zjebał, a doskonale wiedział, że byłoby to tylko kwestią czasu, nie dało by się tego naprawić. Oboje skończyli by całkowicie złamani i lepiej było trzymać się od takiej sytuacji z daleka.
            No i naprawdę lubił Spencer. Tylko nie w takich chwilach jak ta, kiedy wpatrywała się w niego przenikliwie i ostro tymi swoimi przerażająco błękitnymi tęczówkami.
- Co jest, Spenc? – westchnął, czując, że zbliża się poważna rozmowa. Nie sądził jednak, że aż tak poważna.
- Chyba nie mogę już tak dłużej, wiesz? – westchnęła, a on poczuł się jakby ktoś uderzył go w twarz. Chodziło jej o jednego esemesa? A może wypowiedział wszystkie swoje myśli na głos? Nie, to niemożliwe. Wtedy już dawno zostałby wyrzucony za drzwi z obolałą szczęką i złamanym nosem.
- O co ci chodzi? – zmarszczył czoło, wpatrując się w brunetkę. – To tylko jedna wiadomość.
- To nie tylko jedna wiadomość – westchnęła. – To każda chwila, którą z nią spędzasz, każdy uśmiech, kiedy ktokolwiek wspomina jej imię. Nawet kiedy jesteś ze mną twoje myśli ciągle gdzieś uciekają i nie mam najmniejszej wątpliwości gdzie. Jesteś świetnym facetem – uścisnęła jego dłoń. – I naprawdę cię lubię. Ale nie chcę być numerem drugim, jasne?
            Przez chwilę obserwował ją skonfundowany. Owszem, ostatnio dużo się kłócili i rozumiał, że Spenc może mieć pewne… obiekcje co do jego relacji z Gardner, ale nie sądził, że aż tak ją to bolało.
- A kto powiedział, że jesteś? – mruknął, na co ona ku jemu zdziwieniu roześmiała się głośno.
- Każdy to widzi. Byłam idiotką, łudząc się, że może coś się zmieni.
- Spenc, jesteś cudowną, piękną...- zaczął, czując, że sytuacja usuwa mu się spod nóg.
- Ale nie jestem nią.
            Nie była. I nigdy nie mogła być. Ale co on miał teraz zrobić? Nie był gotowy. Spencer była bezpieczeństwem i spokojem. Jade była...zaangażowaniem.
- Czyli...- przełknął ślinę, próbując poukładać wszystko w głowie. – Zrywasz ze mną?
            Dziewczyna z westchnieniem skinęła głową.
- Jestem Spencer Blat – uśmiechnęła się oszałamiająco. – Wierz mi, dam sobie radę.
            Co do tego nie miał wątpliwości. To w samego siebie nie wierzył. Aktorka musiała to chyba dostrzec na jego twarzy, bo przytuliła go jak najmocniej mogła.

- Dziewczyna jest szczęściarą. Mam nadzieję, że o tym wie.

***

Uwaga, teraz moja przemowa.

Proszę, przeczytajcie ją.

Jestem na Was zła. Cholernie zła.

Zarzucacie mi, że Was lekceważę i nie szanuję, ponieważ nie mam czasu lub weny, by napisać rozdział.

A Wy robicie to samo w stosunku do mnie.

Każdy w piszących wie, jak ważne dla autora są komentarze.

Dla tych, którzy nie piszą: BARDZO WAŻNE.

Spędzam godziny nad jednym rozdziałem. Poświęcam im naprawdę dużo czasu, by były odpowiedniej długości i miały odpowiedni sens i by Wam się spodobały. Robię wszystko by Was nie zawieść, a Wy nie potraficie nawet napisać głupiego komentarza. Jednego zdania.

Pod ostatnim wpisem, aż do wczoraj kiedy znowu pojawiły się informacje o tym, jak Was rozczarowałam, było raptem osiemnaście komentarzy. 

Chociaż czytelników jest minimum sześćdziesięciu pięciu (obserwatorzy), a wyświetlenia podskoczyły o trzy tysiące.

Szanuję Was, jako czytelników. Ba, KOCHAM WAS.

I proszę tylko o jedno: o wzajemność. 

Ja Was zawiodłam, spóźniając się z rozdziałem o jeden dzień.

Ale Wy też mnie zawiedliście. 

PS Przypominam, że w przyszłym tygodniu rozdział się nie pojawi, ponieważ wyjeżdżam nad morze.

Rozdział 14 pojawi się 23 lipca.

PPS Zapraszam na moje opowiadanie pisane z Julką: Art School Story